Bize bir nazar oldu, cumamız pazar oldu...
Bize bir nazar oldu Cumamız Pazar oldu
Ne olduysa hep bize azar, azar oldu
Ne şöhretten hastayız, ne de candan hastayız
Ne ruhça ne vücutça ne de kandan hastayız
Avrupa’ya bir değil iki pencere açtık
Uzun yıllardan beri cereyandan hastayız
Batı, batı diyerek eyvah hep batıyoruz
Yaklaştıkça her sene öz yurdumda yılbaşı
Yapılır milletime Frenkçe sahte aşı
Buna ağlar ağacı hem toprağı, taşı
Batı, batı diyerek eyvah hep batıyoruz
Sen Hıristiyan mısın? Diye sorsan darılır
Yılbaşında hindi kaz yemesine bayılır
Çam deviren hindi ki nasıl mümin sayılır
Bilmiyoruz çoğumuz ne edip yapıyoruz
Batı, batı diyerek eyvah hep batıyoruz
Arif Nihat Asya
YIKILDIK EY HALKIM UNUTMA BİZİ
Çözülmemişti henüz gece.
Sabaha üç beş vakit önce,
dururken koca gök yerli yerinde
derin bir nefes alır gibi
kabardı göğsü toprağın.
Uğultu,
çatırtı,
çığlık, çığlık, çığlık…
"Bu yaşam çok kısa, çok kırık dökük. Hiçbir şey bilmiyoruz, kendimiz hakkında bile."
Virginia Woolf
Yorgunuz; yaşamaya, sürüklenişe, sonunu düşünmeye
Hissedişlerimiz felaket habercisi
Seslenişlerimize bizden başkası sağır
İnan dayanmaya bile tahammülümüz yok.
Mutluluğumuza, sevgimize, hürriyetimize zincir vurmuşlar.
Yaşlı yaşıyor, genç ölüyoruz.
Karışıklıklar içinde birbirimizi ya anlıyoruz
Ya da duymuyoruz
Sürüklenişlerimiz bile darmadağın.
Sefalete bile göz yumuyoruz.
İnanmıyoruz, düşünmüyoruz çünkü iki günlük dünyanın azabından korkuyoruz.
Yaşanmaya değer görmüyoruz
Yaşamanın değerini bilmiyoruz.
Nefes almanın özgürlük olduğunu
Özgürlüğün kısıtlandığı yerin cennetinin bile cehennem olduğunu düşünmüyoruz.
Aynı felaketler içinde, aynı yalvarışlar ve sesler, şarkılar, ağlayışlar içinde yalnızız
ve kendimize bile kulak asmıyoruz.
Ne yazık konuşamayacak, hissedemeyecek halde
Hala yıpranıyor, yıkılıyoruz.
Ama hala.. sürüklenişlerimiz bile darmadağın.
“Doğarken bindiğimiz trende anne ve babamızla tanıştık. O zamanlar onların hep bizimle seyahat edeceklerini sanıyorduk.
Oysa istasyonun birinde onlar trenden ineceklerdi ve bizi yolculuğumuzda yalnız bırakacaklardı.
Zamanla trene başkaları da bindi
ve bizim için önemliydiler. Kardeşlerimiz,arkadaşlar, çocuklarımız,
hatta hayatımızın aşkı...
Bir
Ya ben size nasıl yetişicem nefes dersleri ne ya nefes almayı da mı bilmiyoruz hadi onu da geç işiniz varsa instagramda da biz çalışalım bari, işiniz ne orda bıktık arkadaş ya
