"..Ve ben bu konunun içinde sizinle birlikte aklımı, hayallerimi ve geleceğimi kaybetmeye hazır olsam bile, henüz Alaaddin'in yokluğunu kaybetmeyi göze alamıyorum. Elimde, o yokluktan başka hiçbir şey yok çünkü..."
Sayfa 31 - EverestKitabı okudu
Kurbağa sürüsü gibi vırak vırak ötüşüp yeri göğü yıkan birtakım arzuların sesi, sözgelimi; gece gündüz konuşup insanın kafasını şişiren eşyaların, yaralı bir kurt gibi hiç durmaksızın uluyan özlemlerin, insan suretine girip sokaklarda sersefil sürünen acıların, uzaklıkların, bir aradalıkların, ayrılıkların, ya da sessizliklerin sesi...
Sayfa 54 - Everest YayınlarıKitabı okudu
Arada bir sesini duyuyor ve şehrin içinde bir yerlerde olduğunu biliyorum ama, çoktan beri yüzünü göremiyordum onun.
İstiyordum ki, adamakıllı kaybolayım ormanda...
Bir yanım binlerce dala
dönüşen zamanın parçalanmışlığından
milyonlarca yaprak halinde kıpır kıpır sarkarken,
bir yanımı alsın rüzgâr, ta uzaklara savursun.
Olabildiğince uzaklara...
Böylece,
parçalanmışlığım da parçalansın tekrar tekrar ve
ben, sayısız noktalara saçılıp un ufak olan
varlığımı, sayısız noktalardan, sayısız gözlerle
seyredeyim. Ya da, aynı anda bütün yaprakların
ruhunda ölüp dirilen ve bu yüzden de, ancak
bütün yapraklar şaşılası bir dikkatle tek tek
incelenip topluca düşünüldüğünde görülen,
renginde rüzgârların fısıltısını biriktirmiş
küçücük bir yaprak olayım da, yalnızca kendi
varlığını işaret eden çok yönlü bir işaret gibi,
ormanın kalbinde öylece durayım.
İstiyordum ki , adamakıllı kaybolayım ormanda...
Sayfa 88 - Everest YayınlarıKitabı okudu
Aslında, şimdi siz çok uzaklarda, bozkırdaki o mahşerî kalabalığın yanı başında beklerken, ben burada, içinde bulunduğum bu sınırsızlığa boşluk demenin yersiz olacağını düşünüyorum. İçi, hemen hemen her şeyle doldurabilirdi çünkü onun. Bu yüzden, anlam dediğimiz şeyin bir anlamda geçmişin ta kendisi olduğunu bir an için unutup, bütün zamanlara yayılan bu uçsuz bucaksız sınırsızlığa, nice anlam varsa hepsinin buluştuğu ve hepsinin aynı anda ve hep birlikte insana bir tür anlamsızlık gibi göründüğü göz kamaştırıcı bir sonsuzluktu, desem herhalde daha doğru olur
elime umut denen o en eski ve en dayanıklı bastonu almış, çile odalarından fırlayan dervişler gibi soluk soluğa gözlerimdeki serabın parıltılarına doğru koşuyormuşum.
"Hayat nedir diye sorarsan, bilmiyorum evlat," der emin bir sesle, "sormazsan, biliyorum..."
İnsanlar zorlu yolculuk sırasında hem giderek ayaklarının altından kayan şimdiyi, hem de kalın uğultular taşıyan sonsuz olabilirliklerle dolu belirsiz bir geçmişi aynı anda, iç içe yaşamaktan yorulurlar.
Keşke kelimeler aleminin dışında da yaşasalardı dediğim roman kahramanlarıyla oturup şöyle sakin bir köşede, sakin sakin iki kadeh bir şey içmek istiyorum.