Bir ruh otopsisi
Kitap isminden de anlaşılacağı üzere, bir mahkumun idam edilmesine kadar gelişen süreci aktarıyor.Ailesini üç dul olarak adlandıran anlatıcı ; öldükten sonra babasız kalan kızı,kocasız kalan eşi,evlatsız kalan anneyi de aldığı cezaya ortak sayıyor.Ne şekilde öleceğini ve bunun diğer insanlar için şölen havasında gerçekleşeceğini bilen mahkum korku ve hislerini (yasalara ruhunun otopsisini bırakmayı amaçlayarak)yazıyor.Yazıyor çünkü bilinenin aksine asıl öldüren infaz bedende değil ruhta gerçekleşiyor.Eğer bilirler ve anlarlarsa yarın için nice üç dulu kurtaracak,belkide nice insanın bahtına sürülen kara lekeyi temize çekme fırsatı olacak.Yazıyor kabuslarını,sonunu düşünmemek adına oyalanmak için düşlediği anılarını,kızına olan sevgisini ve endişesini,pişmanlığının kendisine hiç bir çıkış yolu sunmadığını,ölümü nasıl beklediğini…Bu bekleyiş bana 
Kırmızı Pazartesi kitabını anımsattı.Dakika dakika ölüme yaklaşıyorsunuz.Kalbiniz birlikte atıyor,birlikte korkuyor,birlikte sitem ediyorsunuz; en çok da yaşanamayacak günlere.
Öyle güzel bir analizle anlatmışki Viktor Hugo ,empati kurma yeteneği burada doruk noktasına ulaşıyor.
Burası Spoiler içerir!
Beni en çok etkileyen kısım;
“İtiraf edeyim, hâlâ umutluydum... Şimdi Tanrı’ya şükür, hiç umudum kalmadı.”dediği halde o son saniye bile dilenerek umduğu af oldu. Ve düşümdüm ki insan bazen umudunun öldüğünü söyler ama aslında hiç yok olmayan tarafımızdır umut…
Keyifli okumalar…
