– Bunlar Yusuf Ziya Ortaç'a ilk götürdüğüm ve basılmayan hikayelerdi. Sonra aradan yıllar geçti ve Yusuf Ziya bana bir mektup yazdı. "Halit bey, Akbaba'ya yaz, şu kadar fiyat..." diye. Yusuf Ziya Ortaç çok ilginç bir adamdı. Çok saygılı dostluğumuz vardı. Önemli kişiydi. En önemli lafı da: "Bu ber berler var ya bu berberler . . . Bu berberler olmasa ben şu an da çok para kazanırdım."
– Niye, berberlerin suçu ne?
– Çünkü bir berber bir tane Akbaba alıyor, koyuyor dükkanına, bir hafta boyunca her gelen bedava okuyor. Otuz tane satılacağına bir tane satılıyor.
Sayfa 80Kitabı okudu
Evladım ibadet Allah'la senin arandadır; gizlidir. O reklam diye yapılmaz; kapı açık namaz kılınmaz" derdi.
Sayfa 34Kitabı okudu
Bir kez evlendim, son kez evlendim ve ebediyen evlendim...
Sayfa 275Kitabı okudu
"Memleketi kurtardı bu adam"
- Şimdi babamın bir Atatürkçü olduğunu söyleyemeyeceğim. Babam Osmanlı'dan gelmiş. Kitaplar Abdülhamid için "hain Padişah" diye yazarken babam "cennet mekan" diyenlerden bir Osmanlı. Hani padişahlara laf söyletmeyenlerden. Arada Kemal ağabeyim espriyle karışık "Aman baba se nin o padişah dediğin şunu şunu yaparmış" dedi mi "Sus kerata" diye şakadan çıkışırdı. Yani şakasını kaldırırdı. Ama ben 10 Kasım akşamı eve geldiğim zaman baktım, babamın önünde resimli bir gazete duruyor...
- Babanızın?
- Evet. İlk sayfasında Atatürk'ün resmi olan bir gazete... Ve babam ağlıyordu. Bunu gördüm. Babamın "Memleketi kurtardı bu adam" diye ağladığını duydum. Bence çok önemliydi.
Sayfa 49Kitabı okudu
Benim üniversitede olduğum yıl da bir Tan olayını yaşadık biz ...
- Öyle mi? Katıldınız mı siz de?
- Hayır katılmadık. Tan matbaası tahrip edildi. İki gün sonra gittiğim zaman karşı kaldırımdan bakmıştım, çok üzülmüştüm. Ne tesadüftür, ne kadar gariptir ki, daha sonra gazetecilikteki birçok aşamamı, restore edilen Tan binasında yapmıştım. Tan gazetesinde ve özellikle İstanbul Ekspres gazetesinde . . .
Sayfa 56Kitabı okudu
- O yaşta bir çocuğa ne ifade ediyordu Atatürk'ün ölümü?
- Hiç siyasal düşünmediğimi çok iyi hatırlıyorum. Yani ben" Eyvah şimdi Türkiye ne olacak" demedim. Çünkü İsmet Paşa ismi o kuşaklar için bir güvenceydi. Atatürk'ün en yakın arkadaşıydı o. Gerçi ben "Atatürk o kadar büyüktü ki gerçekte ikinci adam yoktu" diyenlere katılırım. Bu bir gerçek. Ama yine de İsmet Paşa hep vardı. Bu bizi çok etkiledi. Hiçbirimiz ne olacak diye sormadık. Devlet güçlü müydü, değil miydi bilmiyorum ama yine de...Tam savaş bölgesindeydik. Birkaç aile dostumuz, ahbabımız konuşurlarken kulak kabartıyordum. "Bittik, bittik. Alman kapıya dayandı. Kapıdan girdi mi bitecek.
Mustafa Kemal de yok. Bunlar bizi kurtaramaz. Gitti Türkiye, gitti" diyen kötümserliklerini duyuyordum bazı büyüklerin.
- Evet. Bir yıl sonra da savaş başladı zaten... Değil mi?
- Evet. Lise birdeydik. Yalnız biz savaşı hiç anlamadık. Yaşamadık yani. Camlar maviye boyandı; mavi kağıt kaplandı. Elektrik lambalarının üstüne yine mavi kağıt koyduk...
Sayfa 49Kitabı okudu
Hacı Şakir sabunları...
Şimdi efendim, babamın ablasının kocası Hacı Şakir.
- Şu meşhur Hacı Şakir sabunları?..
- Evet. Bildiğimiz Hacı Şakir... O babamın eniştesi.. Ben Hacı Şakir Beyi tanımadım ama onun oğlu Tevfik Sabuncu'yu tanıdım.
Sayfa 19 - PDFKitabı okudu
- Peki yine lise yıllarına dönelim. İleride yaşamı ile futbol iç içe geçecek olan Halit Kıvanç'ın lise yıllarında futbolla ya da sporla ilişkisi nasıldı?
- Spor yapmak ... futboldu tabii. Mahalle maçı oynuyorduk. Fakat orada ben hiçbir zaman as oyuncu olmadım.
- Yani yeteneksiz miydiniz?
- Okulda sınıf birincisiydim ama futbolda bizim mahallede çok yetenekliler vardı; çok iyi futbol oynayanlar vardı. Onların arasında geride kalıyordum ben. Bir de babamın karşı olması sebebiyle... Çok zaman maçta normal ayakkabı ile oynuyorduk. Futbol ayakkabımız yoktu. Onun için ayakkabılarımız çabuk eskiyordu. Eskiyince yeni ayakkabı alınması lazımdı. Babam da buna kızıyordu tabii... Sonra eski bir ayakkabıyı top ayakkabısı yaptık. Daha da sonra en ucuzundan bir top ayakkabısı aldım ama top ayakkabısı demeye bin şahit ister. Bana bir giysi alınacağı zaman babamla Kapalıçarşı'ya giderdik. Kapalıçarşı'nın Beyazıt tarafında iki girişi vardır. Bir büyük girişi, bir de küçük girişi. Küçük girişte kullanılmış elbiseler satılır. Oradan bana ceket aldıkları çok olmuştur. Açık konuşuyorum, böyleydi. Oradan ceket yahut da bir elbise alırlardı. İki pantolonumdan birini cumartesi günü
annem yıkar, pazar günü kurur, pazartesi giyer giderdim okula. Yani, bu devreleri de geçirmedik değil.
Sayfa 56Kitabı okudu
- İşte bu çok enteresandır. Bakın ben bebekken bile kundağımın yanında gazete vardı. Yani bebekliğimden itibaren gazete gördüm ben ve okumaya çok küçük yaşlarda gazete ile başladım...
Sayfa 22Kitabı okudu
futbol geyiği en uzun sohbet konusudur. Hiçbir tiyatro eseri Fenerbahçe-Galatasaray maçı kadar konuşulmaz.
Sayfa 264Kitabı okudu
- Fikir özgürlüğü ve objektif gazetecilik anlayışı. . .
Sayfa 152Kitabı okudu
- Peki din ile ilişki nasıldı ailede?
- Dindardık. Yani beş vakit namaz kılınan...
Şöyle... Babam camiye giderdi. Annem de namaz kılardı. Fakat kapıyı kapatır da kılardı ve bana...
- "Oğlum ibadet de gizlidir , kabahat de" derdi... - Hayır. Öyle demezdi. "Evladım ibadet Allah'la senin arandadır; gizlidir. O reklam diye yapılmaz; kapı açık namaz kılınmaz" derdi.
Sayfa 34Kitabı okudu
Çarkıfelek'i Şans Çemberi adıyla biz getirdik. TRT'de ben ve birkaç kişi. Şans Çemberi iki yıldan fazla yayınlandı.
Sayfa 273Kitabı okudu
Zafer kazanmış kişinin çok aşırı tezahürat yapmasına lüzum yoktur. Zaten karşımdaki yenilmişse o yenilgiyi anlaya caktır.
Sayfa 123Kitabı okudu
Çok şükür bizim evde din de normal kurallar içindeydi, özgürlük içindeydi. Orucunu isteyen tutar, istemeyen tutmaz. Zorlama yoktu yani.
Sayfa 97Kitabı okudu