Bay Merham
Kendimi anlatmak bugünlerde
yarın gibi, hep beklediğim ama
bir türlü gelmek nedir bilmeyen.
İçimden, ne biçim dert, o baht el eder.
Olmasa da olur, olmadı da selametle.
Hiçbir şeyim yok, hani sabah nerede.
Vah edemem, bir parça boş verdim
kabahat bende, inanmak hoş gerçi.
Güvendikçe çıkması zor, bir dahalar
yersiz, düşünceler
Veda hutbesi.
Ey insanlar! " Sözümü iyi dinleyiniz! Bilmiyorum belki bu seneden sonra sizinle burada bir daha buluşamayacağım.
"Ashabım! Bu günleriniz nasıl mukaddes bir gün ise bu aylarınız nasıl mukaddes ay ise bu şehriniz (Mekke) nasıl bir mübarek şehir ise canlarınız, mallarınız, namuslarınızda öyle mukaddestir, her türlü tecavüzden
Beni kimse bana rağmen sevmedi.
Git dediğimde gittiler hep. İyiyim dediğimde de inandılar. Oysaki çocuk yanım biraz çabalasınlar ve şu engelleri aşabilsinler isterdi.
Bana veda bile edilmiyor. En çok bu incitiyor sanırım.
Bir varmış, bir yokmuş gibi insanlar. Yanındayım diyenleri yaramda buluyorum.
Artık ağrıyan bir yanım dahi yok...
Zweig'ın bir kitabının sonunda şöyle diyordu;
Yazdıkları onlarca veda mektubunun arasında Zweig'ın arkadaşlarına yazdığı mektupta şu ifadeler yer alır:
-...Bütün dostlarımı selamlıyorum! Umarım o uzun, karanlık gecenin ardından doğacak günün kızıl şafağını görebilirler. Sabırsızlığına yenilen ben, oraya onlardan önce gidiyorum...
Ve eşiyle intihar ederler. Ah Zweig, üzümlü kekim... 
Stefan Zweig
Yüzlerce veda
31 EKİM 2016
‘Bana bir hikâye anlat’ dedi adam. Sesi, yaşamaktan yorulmuşların bezgin tınısını taşıyordu. ‘Bana bugüne dek duymadığım bir modern zaman hikâyesi anlat’. Durmuş kalp için bir elektroşok. Ona içinde nefes alacağı bir hikâye sunabilir miydim? ‘Veda etmeyi biliyor musun?’ dedim, ‘hiç vedalaşamadan bir sevdiğini toprağa
Aramızdaki şey, yollar olsaydı aşardık. Mesafeler olsaydı çözerdik. Sorun olsaydı, konuşur hallederdik. Aramızda bir dağ olsaydı tırmanır yine sarılırdık. Bizim mesele bambaşka bir şey. Bunu çözmeye bir ömür yetmeyecek. Bu sessiz bir veda. Gitmek, ayaklarla yapılmıyor her zaman…
Sessiz Gemi
Yahya Kemal öldükten sonra, onun notları arasından, içerisinde kurumuş iki yaprak bulunan bir zarf çıktı. Şöyle yazıyordu zarfta: “Bu zarfın içinde ki hatıra, 19 Ağustos 1930’da Sirkeci garınca gece saat 10’da veda ettiğim aziz bir kadının göğüsündeki çiçektir.. Koparıp verdiği bu ili daima muhafaza edeceğim..”
Celile, Yahya Kemal ile olan ilişkisinden umudunu kesince Paris’e gitmiş ve giderken de onunla Sirkeci Garı’nda vedalaşmıştır.
Yahya Kemal’in ünlü şiiri Sessiz Gemi, büyük aşkı Celile ile vedasından sonraki hislerini anlatır.
Yahya Kemal Beyatlı
Beni kimse bana rağmen sevmedi.
Git dediğimde gittiler hep, iyiyim dediğimde de inandılar. Oysaki çocuk yanım biraz çabalasınlar ve şu engelleri aşabilsinler isterdi. Bana veda bile edilmiyor. En çok bu incitiyor sanırım. Bir varmış bir yokmuş gibi insanlar. Yanındayım diyenleri yaramda buluyorum. Artık ağrıyan bir yanım dahi yok.
Pişmanlık mı...
Hayır değil...
Bana armağan kalır yalnızlığı...
Anlamak mı...
Mümkün değil...
Aklımı aşar fikri onsuzluğun...
Parça parça bu ömrümü verdiysem en güzeline feda ettim...
Kırık, dökük bu kalbimi ettiysem en özeline heba ettim...
Ağlamadan, sızlamadan gittimse en büyüğüne veda ettim...
Utanmadım söylemeye hakkımı en değenine helal ettim...
Kalbim kalbim...
Kalbim ah kalbim...
Kalbim...
Hayat aldığı gibi geri verir mi...
Bize bir daha bir daha gülümseyebilir mi...
Cem Adrian & Çağan Şengül - Helal
‘’ Biliyorum, bir gün dayanamayacak küçük kalbim; arkamı dönüp inandığım ve güvendiğim her şeye veda edeceğim. ‘’
