Rüzgarlı Masa
Sevdiğim ne varsa, Henüz veda ederken özlerdim Ondandır bu yorgunluklarım Dinlensem geçmez ki Beklesem dinmez ki Kavuşmak lazım bana Vedasız bir dünya Ümit içinde gelecek Bir masa lazım bana Karşımda sen gülecek.
"Bugün günlerden 26 Nisan Cuma günü. Saat 03.26 ve yazdığım vakitle beraber daha da ilerlemeye devam ediyor. Bu satırları neden yazdığımı inan bilmiyorum. Daha önce seninle vedalaşmak için çokça fırsatım olmuştu ama hiçbirinde bunu yapabilecek cesaretim yoktu. Ne oldu da şimdi o cesarete sahip oldun diye sorarsan bana, susmak dışında bir şey
Sanki uzun bir yolculuğa çıktım Ve ben yanıma hiçbir şey almadım Sanki mühim bir işim varmış da Ben onu yapmayı unutmuşum gibi Eksikliğini fazlasıyla hissedebiliyorum Sanki farkında olmadan bir şeylere veda ettim İçimde beni endişelendiren bir burukluk var Rahatsız eden kocaman boşluk var Bilmiyorum belki de gelip geçici bir şeydir Ya da ben bu aralar fazla duygusalım Anlayamıyorum.
Taze, hüzünlü bir veda hazırlığı içinde semalar...
Artik gitme vakti
Hic gelmeyecek bir ana dönme vakti
Evet
Kalbim
Bu sana veda vakti
Ölüm belki bir cümlenin noktası belki de bir paragraf başıydı.
Sayfa 88
İnsan hayalleriyle uyuduğu bir gece ölür müydü? yarım kalır mıydı? bir gece de her şeyine veda eder miydi? umutları biter miydi? ölümü bir gece de öğrenir miydi? bi titremede kalbi çarpar mıydı?
Veda...
"Ey insanlar!
Sözümü iyi dinleyiniz. Bilmiyorum, belki bu seneden sonra sizinle burada bir daha bir araya gelemeyeceğim.
Sayfa 685Kitabı okuyor
Bir vedâ busesidir yüreğimde her ateş...
İçimde, bir yolculukta tanışıp alıştığım, fakat pek çabuk ayrılmaya mecbur olduğum bir insana veda eder gibi bir his vardı. Artık bu sergiye ayak basmayacağımı biliyordum. İnsanlar, birbirlerinden hiçbir şey anlamayan insanlar, beni buradan da kaçırıyorlardı.
Sayfa 61Kitabı okudu
BEYZA ALKOÇ - BUL BENİ
Tekrar odama döndüm ve telefonumu açıp Aziz Ata'yı aradım. Telefon ikinci çalışında açıldı. Aziz Ata'nın sesi oldukça endişeliydi.
"Derin!'" dedi telaşla,
"Meraktan delirdim. Size doğru yoldayim, kapınıza geliyordum!"
''İyiyim ben." diye mırıldandım,
"Beni arayip haber verdiğin için teşekkür etmek istedim sadece, ve bu zamana kadarki yardımların için de teşekkür etmek istedim... Gelmene gerek yok.''
"Bu ne demek şimdi Derin?" diye sordu Aziz Ata aynı telaşla, "Veda mı ediyorsun bana?"
"Bir süreliğine," dedim, "Buna veda diyebiliriz sanırım."
Nasıl var olduğumuza değil şimdi nasıl bir varlık olduğunuza odaklanın. İnsanlar geçmiş şimdi ve gelecek kavramlarını yaratıp bunu takıntı haline getirirler. O yüzden hep mutsuzlar. Bir benliğe sahipler. Bu benlik sadece geçmiş için pişmanlık duyarak ve gelecekten korkarak aslında tek gerçek olan şimdiki zamanın öylece akıp gitmesine izin veriyor.
Kimin gerçekten anlamlı bir iş yapacağını kimse bilemez.