Bartleby
@biralpay
şanlıurfa
19 Mart 1991
1009 okur puanı
Ağustos 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
İyi, ahlakçıydı. Doğru, hesapçıydı. Oysa güzellik, sonsuzdu. Güzellik, bir sözde, bir yüzde, yağmur düşen bir duvarın işlemesindeydi. Görüntüsü yokken bile insanın içinde ki hayalde ve bilinmez bir anlamdaydı. Kırları keşfetmekten yorulan insan, kentte kendi doğasını yaratmaya başladığından beri, cama, çeliğe, elektriğe can verdi. Yaratmanın tadını aldı. Aynalara bakıp, ben doğanın kaşifi değil kentin yaratıcısıyım, dedi kendi kendine. İnsan ile doğa arasındaki ikiliği kaldırdı, ruh ile maddeyi birleştirdi. Bütün zamanları ve mekanları bir araya topladı. Kente baktığında, yalnızca geçmişi değil geleceği de gördü. Sonra yoruldu hızlı koşmaktan. Karamsarlaştı. Umutsuzluğa düştü. Güzellikteki çirkinliğe, varlıktaki yokluğa kapıldı. Takatsız kaldı. Kentteki güzelliğin can çekiştiğini mi görüyordu? Öyleyse yeniden can vermeliydi o güzelliğe. Kentteki yaşamın değersizleştiğini mi hissediyordu? O yaşama yeniden değer katmalıydı. Tutku mu bitiyor, sırlar mı tükeniyordu? Kenti tutkuyla sarmalı, hırpalamak yerine onu yeniden fethetmeliydi.
insanların anlamak yerine görmeyi seçtiklerini hissettiğim çağdı.
Okur Takip Önerileri
Bana üç elma gönder, birini dişle gönder.
Onu kurtaracak anahtarın bende olduğunu söylüyordu, ama ben ne yapacağımı bilmiyordum.
Nasıl bir yanılgıydı bu? Aşk sözcüğünü diğer sözcüklerle aynı düzeyde kullanıyor, aşka ayrı bir ağırlık vermiyordu. Vicdan azabıyla inliyordum. Ey eski ve uzun vicdan azabı! Mektubu yeniden okurken kendime soruyordum: Bunca acıdan sonra zamana hükmüm geçer miydi? Kör ve sağır kaderi yenebilir miydim? Düşkündüm. Yalnızdım. Uykum kabuslar yatağıydı . Ah yenik kalbim! Ah eski ve uzun vicdan azabı! Kim bu dehşete dayanabilirdi? Yaşamın zulmüne kim bu kadar göğüs gerebilirdi? Mahizer benden unutulma hakkı istiyordu, oysa ben unutmama hakkına muhtaçtım.
Seni sevsem de, geçmişimiz bizim kaderi mizdir, geçmişimizden kurtulamayız, diyordu.
mektubu tutan avuçlarımın terlediğini hissettim.
Zarfı açtım. Önü ve arkası inci gibi harflerle dolu tek yapraklık mektubuna baktım. Aşk, diyordu, acı, yara ve bellek diyordu. Bildiğim sözcükleri peş peşe sıralıyor, her sözcükte bir burgaç yaratıyordu. Pişmanlık, gözyaşı, öfke, ayrılık, gözyaşı, pişmanlık, unutmak, affetmek, kader, ölüm, yalnızlık, kader, pişmanlık, gözyaşı ve unutmak diye tekrar tekrar yazıyor, bir söylediğini birkaç satır sonra bir daha söylüyordu. Yakın ile uzağı, yaşam ile ölümü, kavuşma ile ayrılığı birbirinin yerine kullanıyordu. Başka zaman ve başka yerde bu sözcüklerin anlamını biliyordum, ama dediklerini anlamıyordum. Dili, ne annemin ne de babamın diline benziyordu. Anlamlara anlamsızlık veriyordu. Telaşla havalanan kuş sürüsü gibi sözcükleri iç içe geçiriyordu. Her sözcüğün kanadını yanındaki sözcüğün kanadına çarparak kırıyordu. Geçmişte bizi biz yapan, geleceğe de kapı açan olasılığı yok ediyordu. Unutulmak istiyorum, diyordu. Koca lstanbul'da kendimi bir odaya hapsedilmiş hissediyorum, diyordu. Seni sevsem de, geçmişimiz bizim kaderimizdir, geçmişimizden kurtulamayız, diyordu.
Ben güzel şiirin ardındayım.
Yüzünün güzelliğini onun yerine aklımda ben tutuyordum.
Ben erkektim, o kadındı. Ben tedirgindim, o sakindi. Ben çirkindim, o güzeldi. Ben kötüydüm, o iyiydi.
kalplerindeki gerçekle yüz yüze gelmek dışında her şeye hazırdılar
Ben kendi acımla baş ederdim, o kendi acısına bakmalıydı.
Sarhoş olmak ve senin kollarında uyumak istiyorum,