Yan yana geldiğimizde tek bir gölgeye sığıyorduk. Bizi birbirimize bağlayan şiirler okuyorduk. Şiir sayesinde dillerin içinde kendimize bir dil kuruyorduk. Kimsenin bilmediği o dilde anlaşıyor, gülüşüyor, sevişiyorduk. Rüyada bile şiir görelim, ertesi güne onunla başlayalım istiyorduk. Ama zaman, dilimizin kök salmasına ve toprağa bağlanmasına izin vermedi. Kahpe zaman.