"Bende yalnızım.." dedi.
Bu sefer benim ellerimi kendi avuçlarının içine alarak: "Boğulacak kadar yalnızım.." diye devam etti, "hasta bir köpek kadar yalnız.."
Insan tahammül edemeyeceğini zannettiği şeylere pek çabuk alışıyor ve katlanıyor. Bende yaşayacağım ama nasıl yaşayacağım? Bundan sonraki hayatım nasıl dayanılmaz bir işkence olacak !
Ama ben dayanacağım şimdiye kadar olduğu gibi..
Bütün teessürlerimiz,hayal kırıklıklarımız,hiddetlerimiz karşımıza çıkan hadiselerin anlaşılmadık,beklenmedik taraflarınadır. Her şeye hazır bulunan ve kimden ne gelebilecegini bilen bir insanı sarsmak mümkün müdür?