Tasavvuf dediğimiz Allah yolu, ne okuma, ne yazma, ne riyazat, ne başka bir şey, hiçbir şey değil; sadece karşılıklı sevgidir o kadar. İnsan, Allah’tan değil, kendi nefsinden korkmalı. ‘Adil’ olan yumuşak huylu olandan korkulur mu? Korkan, sevemez. Hâlbuki Allah bizim dostumuz, sevgilimiz olmalı. Allah’tan bir şey istemek küfürdür. Çünkü O, zaten her şeyi yerli yerince yapar. Zan gitmeden, insan âşık olamaz.
Biz ne şuyuz, ne buyuz. Sevgiden başka bir şey bilmiyoruz. Bizi yok edecek ve yok etme süretiyle ihya edecek bir sevgi deryasına atılmalıyız. Sevgiyi namütenahi bir şekilde büyütmeli, kendimizi de o kadar küçültmeliyiz. Anlatmanın sonu, anlatmamaktır. Sevgi böyle olmalı. Sevgiden girilir, sevgiden çıkılır. Ben sevginin kuluyum.
Hasan Çıkar DEDE..