Hayatım boyunca tek bir düşünceye saplanıp kalmış,monomon insanların her türü hep dikkatimi çekmiştir,çünkü bir insan kendini sınırladığı ölçüde sonsuzluğa da yaklaşmış demektir.
Bu gencin dünyaya kapalı beyninde bildiği tek şey,aylardan beri hiçbir satranç oyununu kaybetmemiş olduğu ve dünyamızda satrancın ve paranın dışında daha başka değerlerin de bulunduğunu bilmediğinden,kendine hayranlık duymak için her türlü nedeni var.
Belki çocukça bir fikirdir,felsefe kitaplarında yeri yoktur ama ben saadeti ikiye ayırırım.Başkalarından alınan saadet,başkalarına verilen saadet.Benim için hakiki saadet başkalarına verilen saadettir.
Şu beğenmediğimiz,akılsızlığa misal olarak zikrettiğimiz eşeklerin içinde ne filozof kafalılar vardır bilir misin evlât?...Yedikleri sopanın miktarı ne olursa olsun yürüyüşlerini değiştirmezler.