Yeraltı ve Psikoloji
İnceleme yazmayı düşünmüyordum fakat bunu yazmazsam sanki bir şeylerden noksan kalacakmış gibi hissettim.
Tek kelimeyle müthiş bir romandı. Okurken gerek kanım çekildi, gerekse olayların akışında kendimi kitaba gömülmüş, işimi unutmuş vaziyette buldum. 6 yaşındaki bir kız çocuğunun hayatı ile başlayan bu serüvende iki farklı hayat ve iki aynı ruhun buluşmasını okudum ve sonunu heyecanla beklediğim bir filmi izler gibi akıp geçti. Senaryosu, anlatım biçimleri, betimlemeler (nadiren de olsa bazı betimlemeler ve diyaloglar lüzumsuz uzun gibi hissettirdi bana) ve nicesi harika bir şekilde kaleme alınmış. "Yeraltı Edebiyatı" ve karakterlerin psikolojik gelişiminin çok uyumlu bir karışımı gibi geldi bu kalem bana.
Hakan Günday'ın okuduğum ikinci kitabı ve kalemine hayran kaldım diyebilirim. İlk okuduğum kitabı 
Daha idi. DAHA'ya nazaran bu kitap cidden beni çok etkiledi. Bu kalemin başlangıcında olmak bana heyecan veriyor açıkçası. Yalnız, okurken yazarın tüm bu senaryoları nasıl bulduğunu, aklına nereden geldiğini düşünmeden edemedim. Ayrıca bu kitabın içindeki Oğuz Atay göndermelerine, betimlemelerine bayıldım. Yazar, Oğuz Atay sevgisini eksiksiz bir şekilde kaleme alabilmiş.
Eserleri okurken, sanki yazar midesindeki hatta ruhundakileri sayfalara kusuyormuş gibi hissettirebiliyor ve tüm bu gerçekler birer pislik gibi kaldırması zor gelebiliyor. Şahsen başta tüm olaylardan sonra sonunun tatmin etmeyeceği korkusu bana kitabı bıraktırmayı bile düşündürttü fakat kitabı bitirdiğimde iyi ki okumuş, iyi ki bu yazarla tanışmışım diyorum. Böyle bir kalem arıyordum ve sanırım aradığımı buldum.
