Babasız büyümüş erkek çocukları mahalle kahvelerinde babası şefkatine benzer bir şey bulurlar. Babalarının kucağında uyuyakalmaya benzeyen bir huzuru yaşarlar.
Sayfa 77Kitabı okudu
“En kötü yabancı çeşidi, bir zamanlar tanıdıklarının arasından çıkar.”
Sayfa 29Kitabı okudu
Bir kitap okudu
112 syf.
·
Puan vermedi
·
1 saatte okudu
Okur Takip Önerileri
Ama insan yüzü konuşkandır.
Sayfa 38Kitabı okudu
(İki kelimeli korkunç bir cümle bu: Vakit geçer!)
Sayfa 35Kitabı okudu
O anlayabilecek, ben anlatabilecek olsaydım, benim gibi adamların cenneti olurdu dünya.
Sayfa 34Kitabı okudu
Fötr şapkalı Çingene müzisyenlerin çaldığı şarkılar kemiğine işliyordu insanın. İçten gelen bir hoplama, omuz titretip gerdan kırma isteğiyle kimse yerinde duramıyor, alayı birden bildik dans figürleriyle sahneye doğru yığılıyordu. Bütün bu şaşaanın içinde yoksulluk akıyordu müzisyenlerin üstünden. Gerçi örtük bir yoksunluktu onlarınki.
…
Onları dinlerken dünya yalandı gerçekten. Acı, yoksulluk, ayrılık, yas her şey yalandı. Karcığar makamının nevayla başlayıp hicazla devam eden inişli çıkışlı seyri vardı bir tek.
Sayfa 97 - Metis, 8. BasımKitabı okudu
Sence Zülkarneyn yanılan mıdır, aldatılan mı? Doğmazdan önce adına atfedilen bir kahramanlık masalının esiri midir yoksa? Sık sık rüyasına giren boynuzları gelişmiş, lüleli kara sakalları göğsüne uzamış başka bir Zülkarneyn’e prangalı, içini kavuran bir sonsuzluk tutkusuyla mahvolmak pahasına seferler düzenlemeye mecbur, işin aslı bıldırcın avlamaktan, güreş tutmaktan başka bir şey yapmak istemeyen gayet sıradan birisidir belki. Belki de sonsuzluğu çoktan bulmuştur da bulduğunu fark edememiştir.
Sayfa 54 - Metis, 8. BasımKitabı okudu
Evlenirken Fazıl “Kızlık soyadını da korumanı istiyorum,” demişti. Sanki bir lütüf bahşediyordu, her modern erkeğe yakışanı yaparak bir altın diş gibi medeniliğini gösteriyordu… Özlem de heyecanlanmış, mutlu olmuştu. Oysa şimdi öyle boş görünüyor ki bir erkeğin, kadının aslında başka bir erkekten aldığı kızlık soyadına böyle anlayış göstermesi. Kadının nüfus kağıdında bile erkekler çarpışıyordu. Onların hiçbir şeyine, hiçbir lütfuna, hiçbir iyilik, anlayış ya da hoşgörü gösterisine ihtiyacı yoktu artık. Soyadlarına bile. Belki boşanınca kendine bir soyadı seçer, onu alırdı. Hatta belki “Gül” olurdu. Böylece tam adı “Gül Özlem Gül” yazılırdı. Kalan ömrünü mutluluk içinde geçirmesini emreden yeni bir kimlik. Oh be!
Sayfa 59 - Can Çağdaş, 9.BaskıKitabı okudu
