Ortak konumuz
Kitap hepimizi ilgilendiren bir konuda yazılmış. Bu konunun farkında olanlar da var olmayanlar da. Yazar buna "boşluk"adını vermiş. Sizler nasıl ifade edersiniz bilmiyorum. Bu kitabı okumadan önce ben de kendime hep şöyle derdim: İçimde bir boşluk var. Yani benim bu konuyu ifade edişim böyle. Kitaptaki ifadeye çok benzer. Karakterimiz Eylül ve onun kalbindeki boşluğu... O bu boşlukla neler yapacak bunu okuyoruz. Sadece Eylül'ün de değil çevresindeki kişilerin de kalbindeki boşlukları.. Eylül'ün tanıdığı biri olmak isterdim,belki benim boşluğuma da bir şeyler söylerdi.
Kitapta ayrıca Eylül ve Yavuz'un sohbetlerini çok beğendim. Parkta karşılaştığı Handan'la olan konuşmaları da aynı şekilde. Kitap karakterlerine imrendim. Bu gibi konularda sohbet edebilecek insanlara denk gelmek maalesef...
Kitabı sevdim. Bu konuda bir kitap yazdığı için 
Duygu Göker Şentürk'e teşekkür ederim.
Ve siz 
bidünyakitapgrubu'na
Bugün benden size buruk bir Merhaba, dostlarım..
Kitabı bitirmekten geliyorum..
Umut.. Yıldız.. Handan..
Şarkıda, “bir gönül davası bu anlatsam ağlarsın” diyor ya hani..
Umut anlattı, ben dinledim.. Handan’a ağladım, Yıldızı hiç sevemedim..
Hayat bu ya, hepimizin gayretleri neticesinde payına düşen bir kader var. Bazen canından can alan bazen canına can katan bir eylem, “yaşamak” var. Yaşarken savruldu Umut. İnsana aslolan duyguları kendi hayatında idame ettireyim derken kayboldu gitti. Hayat be, bir kerede adil olsa kuralların, bir kerede herkes için yaşamak candan olsa, kimse üzülmese, ağlamasa..
Aşk denen mefhum, gözlerimizden yaş olup akmasa..
Sevmek bu kadar acıtmasa..
Umut, üzülme. Sokağın ışıltısından Yıldızlar görünmese de bakmayı bilirsen onlar hep orada..
Dilerim bu sefer Handan’a kavuşursun..
Handan, yitip giden bu dünyanın içinde kaybolmamanı dilerim.. Bir umudun var ona kocaman sarıl ve onun göğünde yıldız olup parla..
Yıldız, sana kırgın veya kızgın değilim.. içimde kocaman bir boşluk açtın, bu boşluğu doldurmak için kendimi kandırmam gerekiyor ve bu çabayı sarfetmek için daha şimdiden yorgunum..
İnsanız ya dostlarım, herşey bizim için.. bir romanın içinde kaybolup gitmek isterseniz 
Ali Bektaş Hocam’ın kalemine bir şans verin isterim..
Ankara’nın sokakların da dolaşır, bir tanıdığın çocukluk hatıralarını dinler gibi mesud olursunuz..
Kaleminize sağlık, kıymetli Hocam..
Not: Bu kitap bana canım çiçeğim 
Kübra Öznur ÇELİK ‘den armağandır…
Teşekkür ederim
Binlerce parçaya ayrıldık...
Bolca spoiler içerir.Lütfen bunu dikkate alarak devamını okuyun.Öncelikle kitap dolu doluydu.736 sayfa...Kitabı biraz önce bitirdim ve sonu için şok olduğumu söyleyemeyeceğim çünkü spoiler yemiştim.Bu kitapta Daren ve Nova diyara geri dönüyorlar.Nova kitapta gerçekten çok fazla yara aldı.Çok fazla hayal kırıklığına uğradı.Bazı bölümlerde ağladım.Kitabı bitirdiğimde ise içimi kocaman bir boşluk kaplamış gibi hissettim ve hüzünlendim.Nova'nın Daren ve Arın arasında kaldığını defalarca kez hissettik ancak Arın'a lordu olduğu için bağlı olduğunu aksine duygusal hiçbir şey hissetmediğini (aşk gibi)kesinlikle anlamış olduk.Nova Daren için bir çok fedakarlık yaptı bu kitapta.Daren kitap sonunda kaybettiği her şeyi geri aldı Nova sayesinde fakat benim içim çok buruk kaldı çünkü bir şeyler yarım kalmış gibi hissediyorum ve sabırsızlıkla dördüncü kitabı bekliyorum.
Daren kazanırken Nova kaybetti.Nova oradan oraya savrulurken sesini kimse duymadı.Kendini bulmak istedi fakat lanetli olduğunu öğrendi.Naguelini ve Daren'i kaybetti,ikiz alev bağları koptu,krallığını ihanete uğrattı ve kalbimiz yüzlerce parçaya ayrıldı.
"Ona aşık oldum."Ve şimdi onu tamamen kaybettim... 
N. G. Kabal
Ait Hissedememek
Öncelikle bir günde bitirdiğimi söyleyerek başlamak istedim ki ne kadar akıcı olduğunu anlatabileyim.
Benim gibi çoğunlukla psikoloji okuyan hatta terapiyi rutinlerinden çıkarmayanlar için çok güzel hikaye. İster istemez her karakterde sağlam bir tahlil yapabiliyorsunuz. Bir güzel de ders veriyor size.
Kendini bir türlü bir yere, bir şeye, birine ait hissedemeyen Ethem… Ethem, karısında, çocuklarında, abilerinde herkeste bir kusur bir suç buldu. Yaşayamadığı çocukluğun içinde yetişkin bedeniyle kalakaldı. Annesinin öz olmadığını öğrenince o dalgalı sular zihninde durulur ve ayakları yere basmaya başlar. Artık suçlayacağı biri yoktur, bu da demek oluyor ki büyümek zorundadır. Suçlayacak kimsemiz kalmayınca yani suçlamayı bıraktığımızda çocuk olmaktan çıkıyoruz.
Suçluluk duygusuyla büyütülen bizler, başkalarını suçlayarak bu duygudan kurtulmaya çalışıyoruz. Suçlamayı bıraktığımızda içimizdeki sesler kısılıyor ve Ethem gibi artık çevremizdeki sesleri duymaya başlıyoruz. İçimizdeki o koskoca boşluk sevgiyle doluyor.
Kalemine sağlık 
Şermin Yaşar
