Son zamanlarda okuduğum en yürek burkan kitaptı benim için Tatar Çölü.
Her şeyden önce hayata dair tespitleri çok güzeldi. Yaşamın bir döngü halinde, kendini tekrar ede ede nasıl da devam edip gittiğini görmek hüzün verici olsa da, gençlik, yaşlanmak ve ömür denen yolculuk çok güzel işlenmişti.
Kitabı tek kelime ile özetleyecek olsam, beklemek derdim, veya umut. Zaten birbirine kardeştir bu kelimeler. İşte bu kelimelerin ne kadar güçlü olduklarını, bir umudun bir gerçeklikten daha anlamlı, daha önemli ve daha ağır basan bir şey olduğunu anlatıyor bize Tatar Çölü.
Bir de şahsi kanaatim, sabretmek ne kadar zor olsa da, ödenen bedeller ne kadar ağır olsa da, umudu sürdürebilmenin takdir edilesi olduğu yönünde. Sonuçtan bağımsız olarak, en mantıksız gibi görünen durumda bile anlamlı bir şeylerin umudunu taşıyarak geçirilen bir yaşam da onurlu bir yaşamdır bence.
Sonuçta insanın yaşayabilmesi için bir şeylerin ümidini taşıması gerekir, değil mi Drogo?
