son zamanlarda tamamıyla kendime döndüm. vaktimi kendime ayırmayı, ayna karşısına geçtiğimde her şekilde kendimi güzel bulmayı ve her zaman gülümsemeyi öğrendim. yaşadığım onca beni üzen ve ağlayarak sabahın olmasını beklediğim olayların birçoğunu bir kenara bıraktım. artık gece yattığımda uyumam gerekiyorsa uyuyorum, uyandığımda zamanımı harcamadan kalkıyorum. aklımdan geçen onca düşüncelere dur diyebiliyorum, erteleyebiliyorum ve vaktinde değerlendirebiliyorum. değiştiğimin farkındayım ve bu beni her şeyden, herkesten daha iyi hissettiriyor. yeri geldiğinde aileme, yeri geldiğinde dostlarıma ve kendime vakit ayırıyorum. belki beni üzen şeyler yıllarca sürdü ama şu son birkaç hafta beni öylesine teselli ediyor ki kendimi güçlü hissedebiliyorum, ayakta durduğumu ve ben olabildiğimi hissedebiliyorum. kendimi sevmeyi öğrendim. kendime saygı göstermeyi ve benliğimle baş başa kaldığımda şefkatli bir şekilde yaklaşmam gerektiğini öğrendim. bunu yapabilmek gerçekten zaman alan ve uğraşması güç şeyler, bazen fazlasıyla yoruyor ve durmadan düşüşler oluyor fakat sonrasında toparlanma aşamasına girildiğindeki o yol öyle memnun bırakıyor ki o yüzden lütfen kendinizi sevin ve kendinize dönün. sonrasından gerçekten hepsi oluyor. sizi seviyorum! kendimi seviyorum! siz de söylemeyi unutmayın.
Son bir mektubum var aşka elvedalar eşliğinde,
Başka mevsim bugün bir başka rüzgar estiğinden,
Pes dedim ben artık hiç birşey düşünmem,
Hiç bir kadına sen diyip senin kadar güvenmem, anladın mı?
Basit bir aşk değil unuttuğun bir ben varım,
Bu buzlu yollarımda kaydı buz tutan ayaklarım,
Bir türlü kalkmıyor yolumdan ayrılığın karları ...
Sardı kalbi
Beynimizde aynalama sistemi mevcut,bir çoğunuzun bildiği üzere, bahsettiğim “ayna nöronlar” . Yalnız, bu ayna öyle basit,sıradan bir ayna değil, zaman ve mekan mefhumunu aşabilen , mesafeler arası uzun devre bağlantısı kurabilen bir sistem.
Yöneldiğiniz,dedikodusunu yaptığımız X kişinin manyetik alanını düşünceyle aynalayabiliyoruz.Günahını