İnsanın umudunu yitirmesi, güzel şeylerin olmasına engel değildi. Mucize dediğin tam da bu anlar için vardı zaten.
Bir babanın sessizliği, yıkılmaz duvarları olan kale gibidir.
Artık bulutları değil tavanı izler oldum. Büyüdükçe gökyüzüne bakmayı da bırakıyor insan.
"Hayat diyorum, ya sandığımız kadar uzun bi' yol değilse?"
Hayat dediğin uzun bir yol. Ve bu yolda seninle beraber yürüyen insanlar var, yolda kaldığın zaman sana yardım edebilmek için. Yolda rastladıkların var, yanındakilerin kıymetini daha iyi anlayabilmen için. Yoluna taş koyanlar var, yürüdüğün yolu zehir etmek için. Bir de seni yarı yolda bırakanlar var, kendi başının çaresine bakabilmeyi öğrenebilmen için. Herkesin kendi doğrusu var ve herkes kendine göre haklı bu hayatta. Bu yüzden sonuca varmıyor hiçbir tartışma.
İlişki: Bir başkasının senin var olan düzenini altüst etmesine kendi isteğin ve izninle razı geldiğin durum.
“Kafeden içeri girdi, cam kenarında bir masaya oturdu. Öyle alelade oturmak değil bu, sanki dünyanın su terazisi yamuktu da o oturunca dengelendi.”
İnsan sevdiğinin gözlerine bakıp da gidiyorum der mi ya? İnsanlık suçu bu.
Leylasız geçen her gece için bu dünyadan alacaklıyım.
İnsan nasıl unutur sevdiğini dede? Ben daha Beşiktaş’ın 92-93 sezonu kadrosunu bile unutmamışken, bu kızı nasıl unuturum?
“Zaman döngüseldir ve farklı seçimler yapsan da aynı hayatı yaşarsın. Sana verilmiş bir ömür vardır. Bu dünyadaki zamanın bellidir. Ve her şey bir denge içindedir. Biz... Daha doğrusu ben, o dengeyi bozdum…”
Bir hayat en fazla kaç kere yaşanabilir ki?
Kalabalıklar bazı güzellikleri görmenize engel olurlar.
Ya da bazı güzellikler yalnızca kalabalıklar çekildiği zaman ortaya çıkarlar.
Çünkü kimse birini tanımak için sabretmiyor artık.
Kimsenin kimseye ayıracak vakti yok.
Sayfa 21Kitabı okudu