Hiç beni bu kadar etkileyebileceğini düşünmemiştim bir kitabın. Çoğu sayfasında altını çize çize okudum. İlaç gibi geldi tabiri caizse...
Kitabın aurasi var evet. İlk sayfadan itibaren içine çekiveriyor sizi.
Kitapla birlikte şunun farkına vardım. Bütün mücadelelerim, bütün hüzülerim, sevinçlerim kendimeymiş. Neye anlam yuklersem o benmişim :) Çoğu zaman kendime dusmanda benmişim, en yakın dostum da ben kendimmişim. Günlük telaşelerden, koşuşturmacalardan, bir şeylere yetişmeye, bir şeyler yapmaya çalışmalardan içimizde bulunan kendimizi, sesimizi unutmuşuz, o kadar unutmuşuz ki iç sesimiz artık çok cılız çıkmaya başlamış, harlamamız lazım onu, güçlendirmemiz, bazen hayattaki trafiği stop deyip kendimizi dinlememiz lazımmış. Daha çok şey yazabilirim buraya, çok şey anlatabilirim fakat; bu kadar yeterli sanıyorum. Hepimiz hayattaki sesleri biraz susturup içimizdeki sesi dinlemeliyiz .
İyi okumalar diliyorum.
