Yaşamını herkese emanet edersen, ihanet edenin çok olur.
Manfred domuz homurtusunu andıran o bildik, hırıltılı kahkahasını patlattı ama belki de haksızlık yapıyordum: Manfred şişmandı. Belki bu onun kahkahasına bakışımı etkiliyor, bunu coşkulu bir homurtuya benzetmeme yol açıyordu. Belki de kahkahası tıpkı benimki gibi.
Belki hepimizinki aynıydı.
Hep kendi hayatımda yardımcı bir rol oynuyormuşum gibi tuhaf bir his vardı içimde. Sanki bir baloncuğun içinde oturuyormuşum ve kendime dışarıdan bakıyormuşum gibiydi.
Gerçekte ortak noktamız neydi ki, hayatın umduğumuz gibi olmamasından duyduğumuz acı hissinin dışında?
Henüz hayatının ortasındayken elindeki fırsatı kullan. Sonra ne olduğunu anlamadan hayat bitiveriyor.
İnsanların sevgisi neden hep teslim olmamızı ve boyun eğmemizi gerektiriyordu? Neden birbirimizi sahiplenme ihtiyacı duymadan sevemiyorduk?
Sanırım bu da hayatın derslerinden biriydi: İnsan
kaybedene dek sahip olduğu şeyin farkına varmıyordu. Bunun klişe olduğunu biliyordum ama doğruydu. Özlemek, kaybettiğiniz şeyin değerini ölçmek için mükemmel bir yoldu. Tedavüldeki diğer ölçütler kadar güvenilirdi.
Eğer birisi sana farklı olduğunu söylerse o kelebeği düşünmeni istiyorum. Farklı 'daha kötü' demek değil. Farklı aynı şekilde 'daha iyi' anlamına da gelebilir. Bunu asla unutmayacağına söz ver.
Sevgi her şeye katlanır, her şeye inanır, her şeyi umut eder, her şeye göğüs gerer.
Gunilla bana sürekli umudumu kaybetmememi söylüyordu.
İşte buyurun. Bu hastalıktan bile daha utanç verici olan bir şey vardı: umudunu kaybetmek. Ciddi bir hastalığı olan hiç kimse umudunu asla yitirmemeliydi. Bu, aileniz ve doktorlarınız için affedilmez bir ihanetti.
Peki, umut edecek gücünüz yoksa ne olacaktI?
Umut, hasta insanların cesur ve minnettar bir gülümsemeyle tutunmalarının beklendiği abartılmış bir cankurtaran salıydı. Kendini bırakmaksa yalnızca çılgınlık değil, aynı zamanda vefasızlıktı.
Ama ben vefalı olmaktan artık çok yorulmuştum.
Hastalığımı hayata katılmamak için bahane olarak kullanıyordum ki bu hayat bir yumruğun içinden kum gibi akıyordu ve onu durduramazdım.
"Hayat kaybetmek üzerine kuruludur," derdi. Doğduğumuzda hepimizde olan masumiyetin kaybı, sevdiğimiz insanların kaybı; sağlığımızın, fiziksel becerilerimizin ve en sonunda, elbette hayatlarımızın kaybı...
Her zamanki gibi haklıydı.
Dünyayı seyrederken öğrendiğim bir şey varsa, o da insanların göründüğü gibi olmadıklarıdır.
İhanet, Camilla Grebe