Saramago'nun okuduğum ikinci kitabı,körlükten sonra. Ciddi anlamda rahatsız edici! Körlük'ü okurken sinirlenmiştim, yeri geldi midem bulandı, ya böyle olsaydı gerçekten diye endişelenmeye bile başlamıştım. Bir daha asla okumayacağım demiştim ve sonra gidip diğer kitabını aldım..
Görmek'i okurken sanırım Jose beyin bir beyaz takıntısı var diye düşünmeden edemedim. Beyaz körlükten sonra beyaz oylar. Beyazdan korkan bir adam. Üslubundan da pek haz etmemiştim. Çok mu zordu diyalogları konuşma çizgisiyle ayırmak?
Fakat şimdi düşündükçe hayranlığımı gizleyemiyorum. Kurgusu, iğneleyici dili büyüleyici, yazarın yöneticiler hakkında gözlemleri oldukça yerinde. Olaylar gelişmeden önce boşçular diye tabir edilen başkent halkı hakkında hükümet gibi ben de kaos olacağını düşünmüştüm. Merakla okudum, neler olacak diye. Her seferinde yanılttılar. Ne kaos oldu, ne hırsızlıklar tecavüzler başını aldı gitti ne de başka bir şey. Aksine bunların olmaması başbakanı sinirlendirdi, bizzat hükümet bir sürü cana kıydı. Kendi vatandaşını, kendi polisini öldürdü.
Rahatsızlık verdiğin için teşekkür ediyorum Saramago, zaten rahatsızlık vermeyen,insanın içine,yüreğine oturmayan bir kitabı okumanın gerçekten manası nedir ki?
