6 nömrəli palata ya da ağıllı dəlilər.
Çexov qələmi ilə ilk tanışlığım. Rus ədəbiyyatı olmasına baxmayaraq, sadə dillə yazılmış bir kitab idi. Oxuyanda zövq aldığım kitablar sırasına daxil oldu. Əsər boyunca insanların necə də bir birindən fərqli olduğunu və insanların özlərindən başqa fərqliliklərə nə qədər qapalı olduğunu bir daha anladım. Bir də kitab Rusiyadakı ab havanı hər cümlədə hiss etdirə bilirdi.
Siz inanmırsınız, amma mən inanıram. Dostoyevskinin və ya Volterin əsərlərində birisi deyir ki, əgər Allah olmasaydı, onu insanlar özü uydurub yaradardılar. Mən qəti sürətdə əminəm ki, ölməzlik ədəbiyyat yoxdursa, böyük insan zəkası buna gec tez nail olacaqdır.
Əkrəm Əylislidən oxuduğum ilk kitab.
Kitab iki hissədən - bir povestdən, bir də hekayədən ibarət idi. Birincisi "Metro Vaqonunda Gün İşığı" idi. Bu povest mənə o qədər doğma gəldi ki. Obrazlar sanki Nuri Bilge Ceylan filmlərindən canlanmışdı. Jurnalist olan baş rolun ani qərarla kəndinə qayıtması ilə hər şey başlayırdı. O qayıtdığı kənddə uşaqlığından bəri onu qarabaqara izləyən travmaların bir düyün kimi açılmasının şahidi oldu. Sonda baş obrazımız çox seyleri dərk edərək geri qayıdır.
İkinci hekayə - Safsar isə daha çox melonxonik idi. Safsar adlı heyvanın öldürülməsinin obrazda yaratdığı travma fonunda hadisələr inkişaf edirdi.
Müqayisədə "Metro Vaqonunda Gün İşığı" daha çox xoşuma gəldi. Ortaq cəhət kimi isə hər iki əsərdə duyulan şirin yumor hissini vurğulamaq olar. Hadisələr, həyatlar, nə qədər mürəkkəb olsa da, yazar ən adi detallarla üzdə təbəssüm yaradırdı.
SafsarEkrem Eylisli · Qanun Nəşriyyatı · 201823 okunma
Biri yazıb, Werther iyi çocuktu, amma fena bir kusuru vardı. imkansızı seviyor ve sırf seviyor diye sevileceğini zannediyordu.
Eh Goethe, necə də gözəl kitab yazmısan. Elə kitab ki, insanları depresisyaya salıb, kütləvi şəkildə intihara sürükləyib. Elə kitab ki, sırf buna görə bir müddət qadağan olunub. Və elə kitab ki, bütün bunlarla bərabər Goethe'yə məşhurluğu gətirib. Keçək elə o kitaba.
Dramı xüsusi sevirəm deyə uzun müddətdir, adı diqqətimi çəkirdi. Genç Wertherin Acıları. Biz də gənc, acı desen cürbəcür :) Başladıq oxumağa. Elə ilk səhifələrdən hiss və düşüncələrin təsviri o qədər gözəl yazılmışdı ki, istəsəm də, istəməsəm də Wertherin dilindən yazılan hər sözlə razılaşırdım. Onun sevdiyi hər şeyi mən də sevirdim. Sevmədiyinə nifrət edirdim. Sonunu təxmin edə - edə, hətta əmin ola-ola, ümidlə onun həyat yolunun möcüzəli şəkildə yekunlaşacağını düşünürdüm. Amma təbii ki, eşq...İmkan vermədi bizim gənc Werther'ə. Gənc yaşında qarşılaşdığı nişanlı Lotte bizim Wertherin taleyini tamam dəyişdi.
Detalları bölüşməyə ehtiyac yoxdur. Çoxunun da bildiyi kimi melankonik və depresiv kitabdır. Ağladırmı ağladır. Amma əsl klassika olduğunu adama dibinə qədər hiss etidirir. Tövsiyə olunur.
Bir de yüreğimden ziyade zekamı ve yeteneklerimi takdir ediyor, oysa o benim tek gurur vesilem, her şeyin, her yeteneğin, her mutluluğun, her acının tek başına kaynağı. Ah, benim bildiklerimi her kes bilebilir - bana özgü olansa yalnızca yüreğim.
Ne diyorum ben? Başkaları birazcık çaba ve yetenekle karşıma geçup sıkılmaktan uzak bir kendini beğenmişlikle çalım satarken, ben kendi çabamdan ve yeteneğimden mi kuşkulanıyorum? Bana her şeyi bağışlayan güzel Tanrım, niçin verdiklerinin yarısını geri alıp bana özgüven ve yeterlilik duygusu vermedin ki?