Ona dokuna bir şeyler vardı , varoluşun kendi kendine yettiği , dağların sükûnetini , bir taşın zamanların ötesindeki varlığını ya da suyun akışını andıran , uzaklardan gelen bir mesaj . İçinde dünyanın kanunlarına ve onların meydan verdiği aksaklıklara isyansız , kedersiz bir teslimiyet vardı. Yerkürenin bir kıvrımı ne kadar açık ve seçikse çocuk da öyle , oradaydı işte . Cevennes’in eski bir atasözü gibi , ‘Sahip olmak beklemekten yeğdir ,”diyordu kendi kendine. İsyan etmemek gerekiyordu .
Sayfa 20 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
Bu zoraki iyiliğe isyan etmedi aksine. Onu hayatına entegre etti.
