Dünya Dolap, Bizler Onun Çekmecesi
Bkz: Maslow Piramidi
“Çocuklarımıza karşı onları beslemek ve korumaktan sonraki en büyük görevimiz onları mutlu etmektir!”
Sayfa 263Kitabı okudu
“Bir haksızlık karşısında gösterilecek tepki öfkedir. Gözyaşları bizi kurban durumuna sokarak karşımız dakini bir güç mücadelesine davet eder.”
Sayfa 237Kitabı okudu
“Bir çocuk çok uslu ya da okulda çok parlaksa çoğu yetişkin durumun farkına varmaz! Oysa bu, depresyonun yüzlerinden biridir. Çocuk yaşayan bir varlıktır. Çok sakin, çok usluysa içindeki hayat dolu bir parçayı bastırıyor demektir.”
Sayfa 221Kitabı okudu
Amaçlarımız tepkilerimizi ve dolayısıyla çocuğumuzla olan ilişkimizi belirler ama bunlar çoğunlukla bilinçli olarak yapılmaz. Bilinçli olması, vereceğimiz tepkileri seçmemizi ve istediğimiz gibi bir ilişki kurabilmemizi sağlar
Mutlak olarak iyi veya kötü yol yoktur. Bizi varmak istediğimiz noktaya ulaştıran ya da ondan uzaklaştıran yollar vardır.
Bir çocuk anne babasının kurduğu düzeni bozar. Bu, eşyanın doğasında vardır. Eğer anne baba onun kendi düzenlerini bozmasına izin vermezlerse ve "eskisi gibi yaşamaya" devam ederlerse, yani sanki o yokmuş gibi hayat tarzlarında, iş hayatlarında, gezmelerinde bir değişiklik yapmazlarsa çocuk önemli olmadığı ve kendi varlığının haklı olmadığı sonucuna varabilir. Utanç ve aşağılık duygusu hissedebilir.
Çocuklarımız bizim alanlarımızı işgal ettiğinde, nasıl davranacağımızı bilmediğimizde, onlara göre değil de kendi anne babalarımızın ya da başkalarının ne dediğine göre davrandığımızı hissettiğimizde kendimize şu soruyu soralım:
Hangisi benim için daha değerli?
“Yetişkin olarak bizim rolümüz hep söylendiği gibi otoriter sınırlar koymak değil, çocuğu korumaktır. Bizim görevimiz daha gelişmiş olan beynimizi ve zekamızı kullanarak çocuğun ihtiyacını tespit etmek, enerjisini yönlendirmesine, bütünlük hissini yeniden elde etmesine, yaşadığı eksikliğe rağmen
kendini onarmasına ya da bir haksızlığa karşı çıkmasına yardım etmektir.”
Sayfa 170Kitabı okudu
Çocuklarımız bizi çileden çıkardığında, onlara cevap veremeyecek noktaya geldiğimizde, onlara karşı aşırı korumacı davrandığımızda, "çok uslu" ya da tam tersi aşırı yaramaz olduklarında kendimize şu soruyu soralım:
Benim ihtiyaçlarımla çocuğumunkiler arasında bir rekabet mi var?
Kendi ihtiyaçlarını dinlemek bencillik değildir. Durumu değerlendirmek ve ona uygun davranmaktır. Genelde herkes için böylesi daha iyidir.
Çökmemek için dinlenmek, çocuğunuza bakabilecek durumda olmak için kendinize de bakmak zorundasınız
Eğer bizim ihtiyaçlarımız çocuğumuzunkilerle çelişiyorsa rekabet tek seçenek değildir. İş birliği uzun vadede çok daha etkilidir.
Bu güç mücadelelerinde bir kazanan varsa bir de kaybeden vardır ve ilişki açısından bakacak olursak kesinlikle iki kaybeden vardır. Sizin ihtiyaçlarınızı tamamen hiçe sayan birinin size değer verdiğini hissetmek zordur.
Sakin ve uslu olsun, bağırarak koşmasın, sandalyesinde sakince oturup tabağındaki her şeyi hızlı ve temiz bir şekilde bitirsin, suyunu dökmeden içsin, sofrada fizik deneyleri yapmasın isteriz.
Çocuklarımız çocuk olmasın isteriz!
Ama onlar çocuktur..