Aslında kitabı okurken biraz hayal etmekte zorlandığımı fark ettim. Belki de okurken aslında farkında olmadan nasıl da vahşi bir "büyük"e dönüştüğümü anlayıp bunu kabullenmek istemeyişimden doğan bir dikkat eksikliğiydi. Yine okudukça biraz daha hayal edebilir kıvama geldim ve son sayfaları okudukça daha ne olup bittiğini anlayabilir oldum. En azından öyle hissediyorum...
Çocuk aslında kaza yapan pilotun geçmişteki haliydi... Ressam olma hayalinden vazgecirilip olmak istemediği biri olunca, yine de bir nebze kabul edilebilir hayali pilotluğa başlamıştı. Ama işte hayat böyle, en istemediğin, geriye dönüp bakmak istemediğin şeyler bir anda önüne gelebiliyor. O da kaza yapıyor ve ciddi bir susuzluk tehlikesiyle mücadele ediyor. Zaten gerçeklikle bagdastirilabilir tek nokta pilotun hayatta kalmak için aklındaki tek gerçek insan olan eski çocukluğunu arkadaşı gibi görmesi ve çölde görebileceği hayvanlarla o çocuğu görüştürmesiydi. Belki de çocuğun gezip dolaştığı kişiler de çocukluk ve gençlik döneminden kalma çevresindeki toksik kişilerdi. Bilmiyorum, çok somut bir hikayede değildi, bu yüzden okurken "büyük" olmam sebebiyle sık sık sık "şapka" görmeye çalıştım "mamut yutmuş yılan" görmek yerine. Bu kitap biraz beni ne kadar çocukluğumdan uzaklaştığımı, o neşeli, maceraperest ve hevesli çocuğu öldürdüğümü hissettirdi. Umarım onu tekrar canlandırabilirim çünkü o çok güzeldi.
