EFELYA'dan...
........
Elif, Ferhat'ı daha yakından tanımak için, çocukluğuna dair hatıralarını anlatmasını istedi ondan; sonra sesine bir avuç fesleğen katıp:
“Dur, önce anneni anlat, çok merak ediyorum, yaşıyor değil mi?”
“Yaşıyor değil mi?” cümlesiyle Ferhat birdenbire dağılmıştı.
“Hayır, yaşamıyor; çocukken kaybettim
İNANALIM SOĞUK MEVSİMİN BAŞLANGICINA
ve bu benim
yalnız bir kadın
soğuk bir mevsimin eşiğinde,
yeryüzünün kirlenmiş varlığını anlamanın
başlangıcında
ve gökyüzünün yalın ve hüzünlü umutsuzluğu
"Ne istiyorsun? Egzersizimi bitirip maç başlayana kadar pinekleyecektim ama anneme kar küremeye çağırıldık."
"Ne zaman?"
"Telefonun yok mu? Dünyanın sonu gelmiş olmalı."
"Telefonum yanımda. Ama benim haberim yok."
"Belki sen davetli değilsindir. Belki annem beni daha çok seviyordur."
"Annem sırf ağlama diye, seni daha çok seviyormuş gibi yapıyor..."
