Kör karanlığın odalarında; kapı kolunu aradığım pencere, duvar diye yaslandığım boş çerçeve, beynimde susturamadığım frekanslar, elimde ise içi küf tutmuş, güzel kokulu çöp torbaları var. Zamanı göstermeyen saatlerin olduğu o yerde, korkudan kendime konuşamadığımı ve adım atma cesaretimin elimden alındığını hissettim. Sessizliğin baş ağrıtıcı gürültüsüyle başa çıkmaya çalışırken, ışığımı bulmak adına son bir gayretle debelendim ama..
Ámá olduğumu yüzüme, süslü bir tokat ile çarptı hayat!..
•Kübra Nur Kurt (K.K)