Bi cümle kuramamak ...
Çoktan kaybetmişim cümlelerimi...
Hani sormuştum sana kelimeleri...
Sen senin kelimenin daha çok yakıştığını söylemiştin...
Bilmiyorum ruhiyeti halini ....
Lakin iyi ol ...
Olur mu...
“Kendi cümlelerimi kurmak istedikçe üstüme üstüme yıkılıyor tüm alfabe..”🖌
Bilemedim elbet...
Bariz belliydi;
Sonbaharda biriktiriyordum cümlelerimi...
O değil de...
Başımdan geçenle aklımdan geçenin karıştığı bu dünyada,
madem günde beş vakit kalkıp sana baktım,
madem dünyanın bu kadar sabahına ben uyandım,
ben uyudum bu kadar uykusunu.
Doldurduğum rüzgarla üfleyeceğim sözlerimi,
diyelim fena,
diyelim feci.
tamam olmak küfür
tamam etmekse, haşa.
Bir ömür ağrıma gitse de dünyadan oluşmuş harfler,
yarım dalgın ve kusurlu geldim buraya.
Ben iyiyim de kalbim delik.
Ben iyiyim de burası yıkık.
Ben iyiyim de çevrem kötü diye tarif edildim her yerde.
bu kesmediğim şeyleri uzatıyorum sanmanızdaki, uzun kusur.
Bu kalbinizin kenarındaki yavaşlık..
cümlelerimi yarım, beni duman eden her neyse.
Günde beş vakit kalkıp sana döndüm
Dünyanın tüm bekleme yerlerini gördüm.
Seni okuyorum, izliyorum ama ne yazmam gerektiğini düşünürken bölük pörçük cümlelerimi birleştirerek bir cevap veremiyorum.
elim ayağım
taşıma düşman beğendirmekle geçirdiğim o günlerde
ben iyiyim de kalbim delik
ben iyiyim de burası doğu
ben iyiyim de çevrem kötü diye tarif edildiğim her yerde
bu farz dedim
bu farz
bu kesmediğim şeyleri uzatıyorum sanmanızdaki uzun kusur
bu kalbinizin kenarındaki yavaşlık
cümlelerimi yarım
beni duman eden her neyse onun adına
bu nasıl mümkün ki
önce gözlerimden başladım ben konuşmaya
akşamını gördüm dünyanın
merak kuşku ve bekleme yerlerini
hayatın beni tahtaya çıkardığı bir sabah
kırıldı dünya soğuktur diye yazdığım o kalem
o ayna
gördüm
nereye gitsem ben dik gölgem kamburdu bu dünyada