Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.38
Deniz Sinanoğlu
Deniz Sinanoğlu
@d_sinanoglu
Klinik Psikolog
Yüksek Lisans
219 okur puanı
Mart 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Bir yolculuk hikayesi… Adalet’in çıktığı bu yolculuk mekanlar arasında gibi görünse de kendi hayatına, içine doğru bir yolculuğa daha yakın geldi bana okurken.
Bir iç hesaplaşma yaşıyor Adalet, toplumsal düzene, yaşanan olaylara, çarpıklıklara, saygısızlıklara, şiddete, istismara, her gün binlercesine tanık olduğumuz tüm bu vahşetlere isyan
Harika bir kurgu eser !
Eski bir seri katil olan ve alzheimer hastalığına yakalanan Byeongsu’nun kızı Inhi’yi kadınları öldüren bir seri katilden koruma çabasını konu alıyor kitap. Tüm bu hikaye boyunca birçok yerde iyi ve kötü kavramlarının sorgulandığını görüyoruz. Kızıyla ilişkisinde, dış dünyayla kurduğu ilişkide, kendini sorgulamasında, geçmişi hatırlamasında, unuttuğu her şeyde bu kavramların bir izini görüyoruz adeta.
“Ben aslında tarih öncesi çağa ait bir insanmışım da saçma sapan bir dünyaya düşüp çok uzun yaşamışım gibi.. Bunun cezası olarak alzheimera yakalandım.”
Kendini bu şekilde tanımlayan Byeongsu kitap boyunca kızını korumak için birçok fiziksel hazırlık yapıyor. Geçmiş deneyimlerine dayanarak her şeyi ortaya koyarak, sistematik bir şekilde bu koruma planını yaparken zihni de ona birçok oyun oynuyor. Unutması gerekenler, hatırlaması gerekenler, unutulanlar ve hatırlananlar birbirine karışıyor.
Hikaye trajik bir hikaye olmasına rağmen Kim Young-Ha eğlenceli bir dille tüm yaşananları kaleme alıyor. Kitaptaki her ifadeyi çerçeveleyip duvarıma asmak istedim. Bir solukta okuduğum bir kitap oldu.
Son dönemde okuduğum en etkileyici kitaplardan biri.
“Bizler sadece annelerimizin yaptığı veya bu ana kadar yaptığımız hataların toplamı değiliz. Şu anda kim olduğumuz ve kim olmaya çalıştığımız da önemli; kızlarımız ve biz hatalarımızdan, karışıklıklarımızdan ve korkularımızdan daha fazlası olabiliriz.”
Kitap anne ve kızlarının ilişkisini, bu
Okur Takip Önerileri
Kitabı elime aldığım anda kendimi bambaşka yerlerde bambaşka hayatların içinde buldum. “Kuytu” içindeki öykülerle okuyucuyu sürekli ters köşe yapan, her öyküde bahsedilen karakterlerin yalnızlığı, yaraları, geçmişleri, bugünleri ile içimize işleyen bir yapıya sahip. Bir adam ve kadının derinden paylaştıkları sessizlikleri, bir insanın geçmişinden
Vamık Volkan’ın psikanalitik öyküler serisinin ikinci kitabı Atlarla Yaşayan Kadın.
Pattie sosyoekonomik düzeyi iyi bir aileden gelmesine rağmen Volkan’ın odasında belirdiğinde üstü başı kir içinde, tuhaf bir kokuya sahip bir şekildedir. Tıpkı kendini “kötü leke” olarak tanımlaması gibi dış görünüşü de bu ifadeyi tamamlıyor gibi görünmektedir. Aynı zamanda geceleri tehlikeli sayılabilecek birçok birliktelik yaşamakta ve kendine zarar gelebileceğini yok sayan eylemlerde bulunmaktadır.
6 yıl 7 ay süren analiz sürecinde Pattie özellikle anne ve babasıyla ilişkisi üzerine çalışmış, çocukluğunda aldığı yaraları görmesi için cesaretlendirilmiştir. Çok küçük bir yaşta engelli bir kardeşin doğması ve annesinin tüm ilgisinin onun üzerine çekilmiş olmasının, Pattie’nin yetişkinlik hayatında birçok izi görülmektedir. Çocukken kardeşine duyduğu bu öfkeyi zaman zaman birlikte yaşadığı atlardan zaman zaman terapistten, ilişki kurduğu kişilerden çıkarmaktadır.
Analiz süreci boyunca Pattie tüm bu duyguların nerden geldiğini, çocuklukta ona neler olduğunu, neye ihtiyacı olduğunu ve güçlü yönlenmediniz keşfetmiş ve terapistle yeni kurduğu güvenli ilişki içerisinde iyileşmeye başlamıştır.
Vamık Volkan’ın kitapları özellikle psikanalitik terimler üzerinden ilerlese de her fikri çok net ve anlaşılır bir biçimde aktardığı için kolay okunabilir nitelikte oluyor. Psikanalize ilgisi olanlar ve alanda çalışanlar için çok etkili olduğunu düşündüğüm bir seri.
Kaygının Karşı Yakası ebeveynlerle, çocuklarla ve yetişkinlerle çalışırken güvenle kullanacağım kitaplarım arasındaki yerini aldı.
Lawrence Cohen kitabında öncelikle çocuklardaki kaygının nasıl oluştuğunu ve bu duyguyu deneyimlerken vücut sistemlerinde neler olduğunu anlatıyor. Aslında çocuklar üzerinden anlatsa da genel kaygı döngüsünü bize basit bir şekilde aktarmış oluyor. Sonrasında ise kaygının günlük hayatta nasıl görünebileceğini, diğer duygularla ilişkisini, yani farklı gözlükler takıp onu nasıl tanıyabileceğimiz hakkında ipuçları veriyor. Hem kendi ebeveynlik deneyiminden hem de çalıştığı çocuklar ve aileleri ile ilgili süreçlerden verdiği örnekler çok canlı ve gerçek. Bu nedenle anlattıkları zihinlerimizde sağlam bir yer ediyor.
Kaygı ve korku ile ilgili süreçleri ve nasıl yönetebileceğimizi oyuncu ebeveynlik üzerinden örneklendiriyor. Ve ebeveynlerin kullanabileceği bir çok oyun önerisi ile karşılıyor bizleri.
Genel olarak kitap çocukların yaşadığı kaygıya çok anlayışlı bir bakış açısı sunuyor. Ve ebeveynin zorlanabileceği yerleri yok saymayıp oraları desteklemeye çalışıyor. Bu bence kitabın en güçlü özelliği️
Çalıştığım ebeveynlere çocukları ve kendileri için bir destek olması için, yetişkinlere de içlerindeki çocuğu anlamaları için önereceğim bir kitap oldu
Kimlik ve aidiyet ilişkisini anlatan harika bir eser. Lübnan doğumlu ve Fransa’da yaşayan, Arap kökenli bir Hristiyan olarak tanımlıyor kendini Amin Maalouf. Kitap boyunca da aslında tüm bu değişkenlerin onun üzerinde yarattığı etkiden birçok iz görüyoruz. Doğudan ve Batıdan aldıklarını hayatında “insan” kimliği altında sentezlemeye çalışırken
Hanne Ørstavik ile Kuzey’e doğru bir seyahate çıktım sayfalar boyunca.
Vibeke ve Jon’un hayatından bir kesiti okuyoruz aslında kitap boyunca. Birlikte yaşanan bir hayat… Bir o kadar da uzak ve kopuk birbirinden. Onların hikayesi bir bütün içindeki iki parçayı temsil ediyor sanki. Zihinlerinden geçenler ve dile getirilemeyenlerle birlikte bu
Kitapları bu kadar sevmemin başlangıcını bulamıyorum. Belki de okumayı bile bilmeden önce gazeteyi elime alıp kelimelere baktığım ve kendimce hikayeler uydurduğum zamana dayanıyor. İyi ki o zaman hikayeler kurgulamışım ve şu an bir kitabı elime aldığımda bana bu duyguları hissettiriyor her bir sayfa.
Kağıt ev benim için bu duygunun yoğunluğunu en çok yaşatan kitaplardan oldu. Çünkü kitaplara dair sevgimizin kelimelere dökülmüş halini buldum bu satırlarda. Çok uzun zamandır listemdeydi ama hep ertelemişim. İyi ki şu an elime almışım diyorum.
Koleksiyoncular, okuyucular, tozlu raflar, o raflara sığmayan kitaplar… Her şeyi bir arada gözlerimizin önüne getirdik Kağıt Ev’de . Bir yandan hikaye ilerlerken bir yandan da karakterlerle duygusal olarak bütünleştiğimi hissettim.
1998 ilkbaharına Bluma Lennon, Soho’daki bir kitapçıdan Emily Dickinson’ın Şiirler’inin eski bir baskısını aldı ve ilk köşe başında, tam da ikinci şiiri okumaya başladığında bir arabanın altında kaldı,” diye başlıyor kitap.
Tüm bu sayfalar hem edebi anlamda çok besleyiciydi hem de her kelimesiyle dokunaklı bir hikayenin içinde buldum kendimi.
Umarım siz de keyif alırsınız
Son dönemde, elimden bırakamadan okuduğum kitaplardan biri oldu!
Robert Seethaler benim favori yazarlarımdan ve bu son kitabı da diğerlerinden farklı değildi benim için.
Avusturyalı besteci ve orkestra şefi Gustav Mahler’in hayatını konu alıyor son senfoni. Onun, yarım kalan, on birinci, son senfonisi kitabın adını taşıyor. Onun hayatının son anına kadar yanında kalmamızı, hislerine, düşüncelerine eşlik etmemizi sağlıyor. Bir biyografi aslında ama ilginç bir biyografi. Sanki Mahler’in zihninde bir gezintiye çıkarıyor Seethaler bizleri. Onun geçmişiyle yüzleşmesini, oralardan çekip çıkardığı anılarını, müziğiyle olan bağını ve müziği hayatında konumlandırışını, tüm hayatını irdelemesini, son ana kadar kaçmaya çalıştıklarını, bedenindeki rahatsızlıkları, bir deniz yolculuğu ile birlikte görüyoruz. Psikanalitik literatürde “deniz” ana rahmini simgeler. Bu yolculuk sanki bir yandan ona hayat veren ve tüm yaşamını içine alan bir yeri temsil ederken, bir yandan da ana rahmine geri dönüşü, durağanlığı, yani ölümü simgeliyor gibi düşündürdü bana.
Özellikle müziğiyle olan bağı, konserlerini hatırlaması, orkestra şefliği yaptığı zamanlara geri dönüşü, canlılığa duyduğu arzuyu, ölümden en azından zihnini uzaklaştırmak ister gibiydi. Ve onun ölüme doğru yolculuğunda bile notlarının sesi duyuluyordu.
“Ölüm bile yaşayanların bir buluşuydu yalnızca. İnsan ölümü hayal edebildiği sürece ölüm gelmemiş demekti.”
Onun için son ana kadar yoktu ölüm.
.
.
.
”Gözleri yetiştiği ortamın etkisiyle öyle oldu sanırım. Başlarından onca şey geçen insanların yüzleri kişilikleri değişmiyor mu? Kedilerinki neden öyle olmasın?”
Kısacık, etkileyici bir hikaye. Bir adam ve iki kadının bir kediyle, birbirleri ile kurduğu ilişkiyi ele alıyor. Çok samimi, çok yalın bir anlatım. Bir yandan Japonya’nın kültürel yapısının aile ilişkilerini nasıl etkilediğini görüyoruz, bir yandan da bu ilişkilerin bir kedi tarafından nasıl değişebildiğini…
Özellikle insana dair özelliklerin kedinin hayatı üzerinden irdelenmesi, ikisinin kıyaslanması ve aradaki bağın okuyucuya aktarımı çok iyiydi. Zaten Tanizaki’nin kalemi çok kuvvetli ama bu hikaye sanki biraz onun tarzının dışında gibi geldi bana.
Bir çırpıda biten bir kitap. Ben bir kediyle uzun süre aynı ortamda bulunmadığım için, hatta belki de ondan çok farklı bir hayvan olduğunu düşündüğüm bir köpek arkadaşım olduğu için bana uzak hissettiren, farklı düşündüğüm kısımlar da oldu tabi. Fakat şu paragraf sanki bu düşünceme yazılmış gibiydi:
“Kedilerin kişilikleri hakkında pek bilgi sahibi olmayan insanlardan kedilerin asla köpekler kadar sevecen olmadığına, soğuk ve bencil olduğuna dair sözler duyduğunda, "Bunca yıl yalnızca bir kediyle yaşamamış olsaydım, bir kedinin ne kadar çekici ve sevecen olabileceğini asla idrak edemezdim," diye düşünürdü. İnsanların öyle düşünmelerinin nedeni, kedilerin çekingen hayvanlar olmasıydı. Üçüncü kişilerin önünde ne sahiplerine sevgi gösterir ne de onlardan sevgi beklerlerdi, aksine soğuk davranırlardı.”
Keyifli okumalar:)
Kökleri aramak daldan dala konmanın alttan alta yapılmasıdır sadece. (Jose Bergamin)
Bir yolculuk hikayesi kitap aslında. Kimi zaman kaybolan göçmen çocukların peşinde, kimi zaman kendi kayıp arzularının, isteklerinin peşinde, kimi zaman ise her birinin içine doğru yolculuğa çıkan bir ailenin hikayesi.
Anne, baba, kız ve oğlan diye geçiyor
Anlatıcı her yönüyle sorguladığı bir hayatta bir anda kendini hiç beklemediği bir durumda buluyor: elden düşme bir ilişki, elden düşme bir iş, bir masa, elden düşme bir hayat.
Kitap başlı başına günlük yaşamın bir incelemesi gibi. İsmi bile olmayan bir anlatıcının, yaşadığı hayatı, insanları sorgulaması ve kendini hiçbir yere ait hissedememesini konu alıyor. Geçmişe duyduğu Özlem, şimdiki tutkuları ve geleceğin belirsizliği arasında yaşadığı sıkışmışlığın ona hangi kararları aldırdığını ve bu kararların onun hayatına etkisini anlatıyor Genazino.
Bir yandan karakterin gegitlerle dolu zihninde dolaşırken bir yandan da toplumdaki çarpıklıkları bizlere gösteriyor yazar. Özellikle burjuva kesimin alışkanlıkları, bu alışkanlıklar içinde yok oluşlarını ve karakterin bu dünyaya olan yabancılığını çok iyi tasvir ediyor.
Bir an karakterin zihnine daldığımı ve orada yaşadığımı düşündüm. Onun deneyimi rüzgarın bir yaprağı oradan oraya savurması gibiydi benim için. Hiçbir şey üzerinde kontrolü yokmuş, aldığı kararlar , zihninden geçenler ona air değilmiş gibi sanki… Dışarıda olanla içeride olan bağdaşmıyor gibi. Bu kopukluk günümüz insanının çok temel bir sorununu anlatıyor:
Dışarıdakilerle içindeki boşluğu doldurmaya çalışan ve o boşluğa koyduğu hiçbir şeyin oraya ait olmadığı hissiyle baş başa kalan günümüz insanı.
Özellikle günlük hayatı anlatan ve karakterin zihninde geçen kitapları çok seviyorum. Edebiyat gerçek dünyada insanı tanımak adına çok güzel bir kaynak. Bu yüzden beni beslediğini de hissediyorum. Benim gibi bu tarz okumalardan keyif alanlar için buraya bırakıyorum.
Nihan Kaya’dan yine meydan okuyan bir kitap
“İmgeye hapsedilmiş her şey puttur. Kimseye onun putuna tapacağıma dair söz vermedim ben” diye başlıyor her şey.
Görmezden gelinenler, sesini duyuramayanlar, korunamayanlar için yazmış tüm satırlarını. Din, aile, cinsiyet ve cinsellik gibi tabulaştırılan her şey için haykırıyor adeta. Hacer’in,
Arjantinli yazar Iosi Havilio’nun Türkçe’ye çevrilen ilk romanı Küçük Çiçek. İsmini Sidney Bechet’in Petit Fleur’den alıyor. Ve yazar bunu şöyle açıklıyor:
“Müzikten gelir, bir gün yine müziğe döneriz. Bu durumda müzik, anlatıcının yeniden doğmasını, gücünü toparlayıp, ev işleri yaparak motivasyon kazanmasını ve aynı zamanda tekrar eden
