Yorgundu martılar, deniz sessizliği arar gibi,
Ve kâbustu beynimi terkeden bir lodos vakti...
Hayatı yük diye taşıyan hasta halimle,
Açtım gözlerimi sensiz bir zaman dilimine...
Bir lodos vakti kâbusların götürdüğü,
Veya götüremediği anılardı kıvrandıran...
Martılar yorgundu, ben yorgundum canım,
Ama sinsice dil uzatmış denize dalgakıran;
Açtım gözlerimi dedim ya, birden anladım.
Sahil ikliminin terkettiği bir boşluktu okyanus,
Aşkının artıklarıyla dolu viraneydi yüreğim .
Kırılmıştı gözyaşlarımı biriktirdiğim fanus;
Dönemeçte kaybolurken, bakmayınca geriye...
Dedim ki; Bana da yorgun bir deniz olmak yaraşır,
Üstümde uçuşurken martılar, kanatları yorgun...
Kaybettiğim ilk şey değildi bu ömrüm boyunca,
Lâkin herşeyim sendin, son kaybım sen oldun...
Murat Başaran