Dilara
@ddilaraeserr
Öğrenci
Sakarya Üni Psikolojik Danışmanlık + Özel Eğitim Öğrt.
İzmit
İzmit, 18 Şubat 2002
448 okur puanı
Şubat 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
bir tek hakiki olan sevilmeye değerdir
Sevgiliyi daha yakından tanımanın yol açabileceği hayal kırıklıkları, insanın zihninde muhteşem bir senfoni besteleyip, sonra onu bir orkestranın seslendirmesine benzer. Düşündüğümüz şeylerin hayata geçirilmesi hoşumuza gider ama kimi küçük ayrıntıların yerinde olmadığına yine de hayıflanırız.
Aşka şüpheyle bakanlar, bu duygunun insanlar arasındaki farklılıkları yok edip, tarafların birbiri içinde eriyerek neredeyse tek kişiye dönüşebilmesini eleştirirler haklı olarak. Bu şüphe, benzeriikierin farklılıklardan daha kolay kabullenilir olmasından kaynaklanır (tanıdık olanı yeniden keşfetmemiz gerekmez), çünkü tanıdık olanı keşfetmeye yelteniriz, bizi tedirgin edene yüzümüzü döneriz genelde. Yani aslında duyduğumuz aşkı yetersiz malzeme üzerine temellendirir, bu cehaleti de arzularla örtmeye çalışırız. Oysa aşkı eleştirenlerin de işaret ettiği gibi, zaman bize gövdelerimizi ayıran tenin yalnızca fiziksel bir sınır olmadığını, aşmaya çabalamanın gereksiz olduğu daha derin, psikolojik ayrımların taşıyıcısı olduğunu gösterir.
Dolayısıyla, olgun bir insan ilk görüşte aşık olmaz. Aşık olmak, insanın atlayacağı suyun ne kadar derin olduğunun bilincinde olmasıyla başlar. İki insan, kendi geçmişleri ve siyaset, sanat, bilim ve yemek üzerine düşüncelerini paylaştıktan sonra ancak birbirlerini sevmeye hazır hale gelirler; bu yakınlık, karşılıklı anlayış temeline oturur. Böylesi olgun ilişkilerde, kişi eşini gerçekten tanıdığı zaman serpilip büyümeye başlar aşk.
Okur Takip Önerileri
Aşık olunan kişiyle henüz bir samimiyet kurmadan önce bile onu zaten tanıyormuşuz gibi tuhaf bir duyguya kapılabiliriz. Onunla daha önce bir yerde, bir önceki yaşamımızda ya da belki rüyalarımızda tanışmışızdır sanki.
Sonradan yitirilecek bir aşk armağanını kabul etmenin ne anlamı var?
Albert Camus, kendimizi dağınık hissetmemize karşılık, başkalarının dışardan bakınca hem fiziksel, hem de duygusal olarak son derece derli toplu göründüğü gerekçesiyle aşık olduğumuzu öne sürmüştü. Tutarlı bir öykü, sabit bir kişilik, belli bir yön duygusu hissetmeyince, öteki insanlarda bunları gördüğümüzü sanırız.
Karşılıksız aşk ızdıraplıdır ama en azından emin bir şeydir, çünkü insan kendisinden başka birini incitme tehlikesine düşmez, tek taraflı ızdırabın acı-tatlı bir tarafı da vardır aslında. Ama aşk karşılığını bulduğunda, insan tek başına acı çekmenin edilgenliğini terk ederek bir başkasını da üzebilmenin sorumluluğunu üstüne almak zorunda kalır.
İnsanın, bir başkası tarafından sevildiğinin farkına varması sevindirici olabileceği gibi birden korkutabilir de. Neden sevildiğinden emin olamayınca, ne yapıp da sevgiyi hak ettiğini anlayamayınca, hak etmediği bir şeye sahip olmuş gibi hissediyor insan kendini.
Chloe'nin sahip olduğu her şeye karşı bir büyülenme haline sokmuştu beni aşk, günlük yaşam bambaşka bir özelliğe bürünmüştü.
"Bana söyleyemediğin bir şey varsa," diye sorar aşık, "tek başına düşündüğün şeyler varsa, o zaman yüreğinde ne arıyorum ben?"
Kendime, sevgilinin hayali gözleriyle bakmaya zorluyordu beni aşk. Ben kimim? değil, Onun gözünde ben kimim? Sorduğum sorular değiştikçe, kendi benliğime biraz samimiyetsizlik ve sahtekarlık etmiş oluyordum tabii.
Onun yanında öyle bir aşağılık duygusu hissediyordum ki, bu üstün varlığın isteklerine göre belirlenecek yeni bir kimliğe bürünmem gerektiğini düşünmeye başlamıştım. Aşık oldum diye kendimden mi uzaklaşıyordum?
Aşırı ilgi duymadığımız kişileri baştan çıkarırken daha çok özgüven duymamız ve daha kolay başarmamız aşkın ironilerinden biridir; arzu yoğunlaştıkça kayıtsız görünmek gibi oyunları oynayamaz oluruz, ne kadar çok ilgi duyuyorsak, karşımızdaki kişide bulduğumuz mükemmelliyet o denli bir aşağılık duygusuna neden olur.
İnsanlar eşit oldukları, her iki tarafın da eşit düzeyde özveride bulunmaya hazır olduğu ilişkilere girmeli -biri gerçek aşk, öteki geçici bir ilişki arıyorsa olmaz. Bence bu tür dengesizlikler ilişkilerde acının asıl kaynağı oluyor, insanlar çok ne istediklerinden tam olarak emin olamıyorlar bir türlü
Romantik bir paranoyak oldum arzularımdan dolayı, her şeye anlamlar yüklemeye başladım. Bir simge çözücüye, bir peysaj yorumcusuna dönüştüm (ve böylece gülünç safsataların potansiyel bir kurbanı oldum).
her iki tarafın da öyküyü sürdürmekle sürdürmemek arasında tereddüt ettiği o tuhaf anlardan biri