Savrulup duruyorsun.
Önemsiz, istenmeyen.
Belki kapı arkalarında beklenmeyen.
Önemli odalara alınmayan,
Önemli paraların sahibi olmayan,
önemli makamların da şahsında
kalan, güzel yerlere sokulmayan,
kıyıda köşede bekletilen önemsiz
biri diye görüyorsun kendini.
Korkulu sınavlardan geçiyorsun,
sırada bekletiliyorsun, şefkâtsiz
görüyorsun dünyayı,
İnsanlarla gerçek bir iletişim kurmak çok zor çünkü insanlar sohbet etmenin ne demek olduğunu dahi bilmiyor. Sohbet etmeyi "kendi düşüncelerini kabul ettirmeye çalışmak ve senden olmayanı aşağılamak" olarak görüyorlar. Dinlemiyorlar, anlamaya çalışmıyorlar. Neden böyle düşünüyorsun veya neden böyle söylüyorsun demek yerine kendi kafalarında size rol biçip sizi aşağılıyorlar. Çünkü amaçları sohbet etmek, karşılarındaki insanı anlamak ve düşünce tarzını geliştirmek değil. İnsanları kalıplaştırma ve bu sayede egolarını tatmin etme peşindeler. Bu yüzden insanlarla değil konuşmak aynı ortamda bulunmak bile katlanılmaz ve aynı zamanda gereksiz. Bir görüşe ya da ideolojiye aşırı şekilde bağlanan herkese karşı bitmez tükenmez bir tiksinme duygusuna sahibim ve bu insanlarla konuşmamak bu insanları önemsememek benim övünç kaynağım.
Biliyor musun Sebastian, bazen Tanrıyı hiç anlamıyorum.
- Tanrı mı efendim ? Hangi Tanrı ?
- O ne demek öyle Sebastian? Kaç tane
Tanrı var ki ?
- Bilmiyorum efendim. Sizce kaç tane var ?
- Elbette bir tane var Sebastian. O da bildiğimiz Tanrı. Hani şu adaleti sağlayan.
- Adalet mi efendim ? Hangi adalet ?
- Yeryüzündeki ve öteki dünyadaki adalet
"Biliyor musun Sebastian, bazen Tanrıyı hiç anlamıyorum.
- Tanrı mı efendim ? Hangi Tanrı ?
- O ne demek öyle Sebastian? Kaç tane
Tanrı var ki ?
- Bilmiyorum efendim. Sizce kaç tane var ?
- Elbette bir tane var Sebastian. O da bildiğimiz Tanrı. Hani şu adaleti sağlayan.
- Adalet mi efendim ? Hangi adalet ?
- Yeryüzündeki ve öteki dünyadaki