HALİKARNAS BALIKÇISI'NIN "GÜNDÜZÜNÜ KAYBEDEN KUŞ" ÖYKÜSÜNE DAİR
“GÜNDÜZÜNÜ KAYBEDEN KUŞ”UN GÜNEŞE YAKTIĞI TÜRKÜ
“Miho hâlâ gündüzü arıyor, ama bulamıyordu. Kanatları ağırlaşıyordu. Kanatlarıyla aydınlığa varamayacağını anladı. İşte o zaman masum sesiyle mavi yükseklikleri yaratmaya kalkıştı. Türkü söyledi. Türküsüyle ve içinin ateşiyle zindan kesilen evreni apaydın edecek olan güneşi yaratmaya
Ateş..
Gül âteş, gülbün âteş, gülşen âteş, cûybâr âteş
Semender-tıynetân-ı aşka besdir lâlezâr âteş
Hemân ey sâkî bir sâgar tutuşdur dest-i dildâra
Gazabla bezme geldi şem’-i meclis-veş yanar âteş
Nesîm âteş çıkardı gonca-i çeşm-i ümîdimden
Bıraktı gülşen-i âmâlime berk-i bahâr âteş
Hayâl-i hasret-i hâlinle âh ettikçe uşşâkın
Şeb-i fürkatta her dem
İyilik Meleği
Hayatı, insanları ve kendini çok severdi. Hayatı severdi çünkü hayattan alırdı yaşama arzusunu. İnsanları severdi çünkü o da bir insandı. Ve kendini severdi çünkü kendini seven insan ancak başka insan ve hayatı sevebilirdi. Bu denklem doğrultusunda ömrünü ikame ederdi.
Doğaya ve doğadan olana bayılırdı. Dört duvar arası değil dışarısı olurdu onun