Eyyüp
@derante1readerr
*Dönmüyo çarkı yorgun ,durgun saatimin.
sırtımda kocadı akrep, kollarımda paslandı yelkovan..*
>>Akson-miyelin iletiler benim.:)
Artık kimseyi beğenmiyor, geride bir kalp bırakmıyordu..
Doktor
Kocaeli
25 Şubat 1988
142 okur puanı
Mart 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Evet hayat bir tiyatro perdesi. İnsan hayatı perde perde ..Ömür merdiveninin her bir yılı bir perde ,bebeklikte yanağında beliren tüyler bir perde ,en haylaz çocukluk çağı bir perde ,rüzgarda savrulan saçlarıyla fidan gibi gençliği bir perde ,olgunluğunda alnındaki kırışıklıklar bir başka perde ,boynu bükülmüş ihtiyarlık başka başka perde..Sayısız perdeler açılır böyle insan ömründe ..Perdeler biriktikçe kitap sayfaları gibi birikirler ardarda… Her perde bir sahne, her sahnede bir tiyatro ,her tiyatroda kendisi dahil değişen oyuncular, dekorlarıyla perde perde …Güneşlik ve tül perdeleri gibi ardarda asılacak olursa hayalde bu perdeler, bir kitabı andırırlar yandan bakılabilinirse şayet onlara ..Ama o açıdan bakabilmek; herkesin,o perdelerin sahibinin nezdinde herkes olmadığı kimselere mahsustur ancak.. Çünkü herkes önden, yani son perdeden bakar daima ona, ve son perdesini görür sadece.. Ve hep yanılır bu yüzden herkes..onun hakkında…arkasındaki perdeler görünmez o sığ bakışla herkese.. Ve perdelerin en gerisinde, resimsiz , teffekküre açık, çizgili ,perdeleri açan beyaz kapak ,en önde hâlâ bitmemişse son perde durur . Perdeler renk renk soluk yada canlı ama yenisi hep bir gizem ... Belki sonuncusu sondur bu perdelerin, belki daha var açılacak bir kaç perde .. Sonuncusunun sonunda sahneyi karartan perde; son kapak katran siyah. Bu âmâ olana bile olur ayan . Sonrasında biter perdeler ,görünür açılınca ışıklar ,açığa çıkınca perdesiz gerçekler..
e.
Bir salıncak harmonisi altında kayıyor yer altımda ..Her dönüşümde büyüyor otlar kalınlaşıyor salıncağımı tutan ağacın gövdesi .Daha ileri ,daha yukarı arzusuyla salınıyor hırsımın salıncağı bir aşağı bir yukarı voltasında. Gökyüzü bir bulut , bir kar ,bir yağmur, bir güneş .Her mevsim bir bir geçip gidiyor ayaklarımın altından. Saçlarımı tel tel ağartıp alırken rüzgarında .. Ağacım yaşlanıyor ben salındıkça, otlar sararıyor ,yer çamur ,yer beyaz ,yer yeşil ve yer kuruyor. Gövdesi bükülüyor ,benden habersiz sallanıyor artık salıncağım .Tempo tutamıyor seyrime çünkü. Genç bir ruh, ihtiyar beden misali .Benden gizlemiş ağacım ;sırtım dönük kalburunu.. ayaklarım toprağa değiyor çünkü farkediyorum . Gökyüzüm kayboluyor seyrimden. Hissettirmeden, yaprakları sararmış kavak, yelleri esiyor karşımda..anlıyorum ,bu son bahar .Hayatın özetini çıkarmaya hazırlanıyor yaşım ve herkes gibi bir damla gözyaşında hayatım dökülüyor..
"Bu insanlar dev midir
Yatak görmemiş gövde midir"
Cahit Zarifoğlu
Okur Takip Önerileri
Çektiğim hiçbir acı nedensiz değil. Ben onlar sayesinde "ben" oldum.
Biliyor musunuz, kendimi sürekli ihmal etmişim
İlişkideki esas zenginliğin kaynağı kadın ya da erkek olmada değil, kişinin insanlığındadır
“Kötü insanlar değiller ama onlardan her türlü kötülük beklenebilir."
Herkes giderken sen kalırsın sandım, ama sen de gittin ; zaten herkes gittiği yerde kaldı . Anlayacağın herkes gidişiyle, bana yine bir ben kaldı.
"Ben kendimi affettim, herkesi affettim. Kendimi ertelemekten vazgeçiyorum.
184 syf.
·
Puan vermedi
·
4 günde okudu
