İçine doğduğumuz aile, bizim bu dünyadaki gerçekliğimiz oluyor. En temel fizyolojik ihtiyaçlarımdan biri olan yeme içmeyi de sorgulamadan, böylece kabullenmiştim. Bu kitapla özdeşleşmiş hissettiğim için incelemenin girişi öznel kavramlardan oluştu ama gerçek şu ki geçtiğimiz hafta tam da bu günlerde kaybettiğim ve yıllardır birlikte yaşadığımız iki kediden biri olan Gümüş'ün ardından yas tutarken fark ettim: Her canlı değer görmeyi, en azından bu dünyadaki varlığı için bir kez olsun teşekkür edilmeyi hak ediyor. Rahatlıkla yas tutabilirim, dedim. Çünkü ne onu ne onun gibi olanları yemiyorum.
Özleyen, korkan, seven, sevilen bir "şey"in neden hala, hiç ihtiyacımız olmadığı halde, tabağımızda durduğu sorusu. Bazen bir rüyayla başlar. Hepimizin bir uyanışı var. Daim olsun.
