Ən az Werther qədər əzab çəkdim mən də bu balaca kitabı oxuyub qurtarana qədər. Ona görə yox ki, Werther’ə qarşı empatiya qurdum, sadəcə ona görə ki əsər çox sıxıcı idi.
Mövzusunun sıradan, hadisələrin axarının olduqca ləng, baş obrazın təbiətən mənə yad olması romanı bu qədər gec oxuyub bitirməyimin səbəbləri oldu.
Lakin əsərin bəyəndiyim cəhətləri də var ki, onların hesabına ən azından bütöv bir zaman itkisi olmadı mənim üçün:
• Təbiət təsvirlərini və qəhrəmanın öz sevgisi və taleyi barədə olanları istisna etməklə bir çox düşüncələrini çox bəyəndim, az qala hər səhifədə alıntı etmək istədiyim bütöv abzaslar qarşıma çıxırdı, lakin müəllifin dili dövrünün standartlarına uyğun olaraq biraz çox təmtəraqlı və abzaslar çox uzun olduğundan etmədim.
• Süjet sonlara doğru xeyli sürətləndi, hansı ki əgər yazıçı bir qədər fərqli üslub və yanaşma seçib bütün əsəri bu formada qələmə alsa idi, bəlkə mənim şəxsən daha çox könlümcə olardı.
• Redaksiyanın əlavə etdiyi son sözdən öyrəndiyim qədərilə, Goethe romanında İncildən çox alıntılar edibmiş. Əsərin sonluğunun xristian ənənələri ilə bir araya sığmadığını nəzərə alaraq, finala gətirən yolda bu cür detalların olmuş olmasını retrospektiv olaraq bəyəndim.
Ümumən əsərin, deyərdim, ən böyük mənfi cəhəti fikirlərin həddən ziyadə təsvir olunması idi. Oxucunun təsəvvürünə, dərrakəsinə ehtiyac qalmır, yazıçı hər bir ideyasını çeynəyib qarşımıza qoyur və ifrata varır.
