her yaranın yorgunluğuyla,
her soğuğun donmuşluğuyla,
kendi iplerin boğazına dolanmış,
kendinin tanıyanı!
kendinin celladı!
Sayfa 22
Ey altın parıltıları saçan neşe, gel!
sen ki, ölümün en gizli ve
en tatlı hazzısın kendi arifende!
En ağır yükü aramıştın
İşte, kendini buldun
Şimdi de atamıyorsun kendini sırtından.
kıvranıyorum, eğilip bükülüyorum, acılarıyla
bütün o sonsuz işkencelerin,
vurulmuşum
senin elinden,