Benim için her şeyden önemlisi senin bir insan olman. İnsan, harika bir sözcük; çünkü kadın-erkek ayrımı yapmıyor.
Yüzyıllar, bin yıllar geçti dünya kurulalı ama insanlar hala belirsiz bir yarına inanarak çocuk yapıyorlar, çocuklarının kendilerinden daha iyi bir yaşam süreceğini umarak.O daha iyi yaşam da, topu topu boktan bir kaloriferli evse…
Savaştan daha kötü bir çocuk bilmiyorum. Yirmi yaşa ertelenmiş toplu bir çocuk cinayetidir savaş.
Yüreğin, beynin cinsiyeti yok. Davranışların da yok.
Kaygı dolu binlerce iğne deliyor yüreğimi, bir yandan da sonsuz sevinçler doluyor içime…
Sonunda aradığım tanımı buldum çocuk. Kadınla erkek arasındaki aşk dedikleri, bir mevsim. Ve bu mevsim çiçeklenme döneminde nasıl bir yeşillikler şöleniyse, solma döneminde de bir yığın çürüyen yapraktan başka bir şey değil.
Gerçeklerin en korkuncunu görmedin daha: dünya değişir ve hep aynı kalır.
Gerçeklerin en korkuncunu görmedin daha; dünya değişir ve hep aynı kalır.
Yola devam mı edeyim, geri mi döneyim? Geri dönersem daha beter. Aynı korkunç yollardan bir daha geçmem gerekecek. Oysa ilerlersen yolun düzelebileceği umudu var.
Yaşam olağanüstü bir şey. Yaralarımız şaşılası bir hızla kapanabiliyor. Kapanmış yaranın izleri üstümüzde kalmasa akıttığımız kanı bile anımsayamayız. Zamanla izler bile yok oluyor.
Kadın dendi mi aklınıza bir dölyatağıyla iki yumurtalık geliyor yalnızca, bir beyin değil...
Yarın, yeni bir korkudan başka bir şey değildi.
Birçok kadın sorar kendi kendine, dünyaya neden çocuk getirmeli diye. Aç kalsın, üşüsün, ihanete uğrasın, aşağılansın, savaşta ya da hastalıktan ölsün diye mi?
Yaşam bir işkence kıtasıysa , neden yanaşalım kıyıya?
Nasıl öylesine gülebildiğini hiç anlamamışımdır; ama şimdi düşünüyorum da herhalde çok ağlamışlığından olsa gerek... Yalnızca çok ağlamış olanlar yaşamı tüm güzelliği içinde algılayabilir, keyifle gülebilir. Ağlamak kolay, gülmek güç. Sen de tez anlayacaksın bu gerçeği. Yaşamla ilk karşılaşman çılgınca, umutsuzca bir haykırı olacak ve ilk başlarda yapabileceğin tek şey ağlamak...