“Altmışıma kadar bildiğim şeyler zaten yirmisinde öğrendiğim şeylerdi. Bir ömrün, bir arayışın boşuna geçen kırk yılı.”
“Yıllar geçtikçe anlaşabileceğimiz kişilerin sayısı da azalıyor. Artık başvuracak kimse kalmadığında, bir ismin içine düşmeden önce, olduğumuz gibi olacağız sonunda.”
“Yıllar geçtikçe anlaşabileceğimiz kişilerin sayısı da azalıyor. Artık başvuracak kimse kalmadığında, bir ismin içine düşmeden önce, olduğumuz gibi olacağız sonunda.”
“En küçük bir nefs köreltmesi müthiş bir güç yaratır. Her yılgın arzu insanı güçlü kılar. Dünyaya ancak, yapışıp kalmadığımız ve ondan uzaklaştığımız ölçüde sözgeçirebiliriz. Vazgeçiş sonsuz bir iktidar sağlar.”
– “Sabahtan akşama kadar ne yapıyorsunuz?
– “Kendime katlanıyorum.”
“Unutma yeteneğimiz olmasa, geçmişimiz öyle bir çöküverir ki günümüzün üstüne, tek bir an için bile kendimizi kıyıya atacak gücü bulamazdık. Hele orada tutunmak hiç mümkün olmazdı. Hayat sadece “dünya yansa hasırı yanmaz” olanlar için dayanılır gibi görünüyor, açıkça; herşeyi unutanlar için.”
“Öyle ki ölü bir şiir, tutarlılıktan soluğu kesilmiş bir şiirdir.”
Hayvan olmak insan olmaktan, böcek olmak hayvan olmaktan, bitki olmak böcek olmaktan yeğdir. Kurtuluş? Bilincin egemenliğini en aza indiren ve bu şekilde üstünlüğünü sarsan her şeyde!
Doğa insana fırsat tanımakla, bir hesap hatasından çok daha fazlasını yaptı: Kendine karşı suikast!
İnsan doğal bir orangutan olarak eskidir, ama tarihsel orangutan niteliğiyle görece yeni sayılır. Hayata nasıl “tutunacağını” öğrenmeye vakti olmayan bir zavallı.
İnsanlar cehennemden kaçarken bile, başka bir yerde cehennemi yeniden kurmak için yaparlar bunu.
Anlamış olmaktan ve hâlâ hayatta kalmaktan daha yanlış bir durum yoktur.
İnsan yeteneklerle donandıkça ruhsal doygunluğunu o ölçüde yitirir: Yetenek iç yaşam için bir engeldir.
Bir yazar için kusursuzluğa ve rahatlığa yöneliş korkunç bir yıkım olur. O herkesten çok kendi kusurlarına muhtaçtır. Onları aşarsa yiter gider. Demek ki yazar en iyi olmaktan kendini korumalıdır, çünkü amacına ulaştığında özlemle arayacaktır kusurlarını.
Cehennem korkusu ya da ilerleme adına, hangisi olursa olsun, bizi uyutan inançlar ve felsefeler, tek başlarına başarılı olurlar. Cehennemlik ya da değil, insan, her şeyin içinde olmanın mutlak ihtiyacını duyar. İnsan olması, insan “olmuş” olmasının da tek ve biricik nedeni budur. Ve bir gün artık bir ihtiyacı duymaz olduğunda, daha gururlu ve daha vahşi bir başka canlı uğruna ortadan silinmek zorunda kalacaktır.