Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.38
This was the most unhinged book I've ever read.
Look, I'm a dark romance girl but this book showed me that even I have my limits.
I hate Olivia so much I can't explain it. At first she started her "lessons" with Malachi, all innocent for show, like she didn't want to be fucked by Malachi and was doing everything
No, this is not a book review. This is me talking to myself. My favorite poem is not in this book but the poem that made me cry when i heard it for the first time is. I listened it from Nurullah Genç's own voice, and i cried. I don't know why but I think it is the first poem which affected me this much deeply. His voice, his words touched my heart.
"Sen nasıl bu kadar gönül hanesi
Sen nasıl bu kadar yâr divanesi
Sen nasıl bu kadar çerağı ömür
Sen nasıl bu kadar inci tanesi.."
I don't remember crying this much while reading a book. Tillie Cole ripped my heart; threw it on the floor, jumped on it several times and shattered it in pieces, and I'm not complaining, I desperately needed a good cry.
"It sounds good, don't you think? 'Poppy and Rune, best friends for infinity!' "
*The
Shakespeare'in yine sevdiğim bir eseri, aksine pek rastlamasam da bunu da ister felsefik bir açıdan ele alın, ister teolojik bir dram gözüyle bakın pek de fark etmez. Shakespeare, dünyanın farklı yerinde,farklı yaşam koşullarında ve farklı zamanlarda yaşıyor olsak da tüm insanları ortak bir paydada toplayabilecek bir yazar. Bu eseri de anlattığım durumun örneklerinden birine şahit olduğum bir eserdi. Son olarak ' Doğduğumuzda bu aptallar sahnesine çıktığımız için ağlarız.'
It's a work that I love again, and however I don't see it very much, it doesn't matter whether you consider it philosophical or a theological drama. Shakespeare is a writer who can put all people together in a common denominator, even though we live in different parts of the world, in different living conditions and at different times. This was a work that I witnessed as an example of the situation I described. Finally, 'When we're born, we cry because we're on this scene of idiots.'
Aziz Nesin okurken duygu karmaşası yaşıyorum. Yazara ağlasam mı,yazarın mizahına gülsem mi gerçekten bilemiyorum. O da dönemindeki diğer yazarlar gibi düşünceleri yüzünden çokça yargılanmış bir yazar. Asıl üzücü olan ise yıllardır bir arpa boyu yol alamayışımız. Bedenen özgür olsak da TV ve telefonlarımıza sürgünüz uyanırız belki, bir gün...
I have a mix of emotions while reading Aziz Nesin. I really don't know if I should cry to writer or laugh at his humor. He's a writer who, like other writers of his time, has been judged a lot for his thoughts. The sad thing is, we haven't made it a mile in years. Even though we are physically free, we may wake up exiled to our TVs and phones, one day...
Every single Weeping angel story makes me cry. I don't know why. I cried reading this too. On the last 2 pages.
And well done Jacqueline Rayner, you are very clever! (That rhymed)
İlk başlarda okurken sıkılıyordum ama kısa sürdü. Anne'nin birçok duygusunda kendimi buldum, Secret Annexe de saklanan biri olarak değil, bir kadın olarak, Anne'nin birçok duygusunda kendinimi buldum. Onun yaşadığı gibi bir deneyim yaşamadığım için ne yaparsam yapayım kendimi Anne'nin yerine koyamam. Savaşı bir yana bırakırsak bir insanın kendini başka bir insana açıklayabilmesi ne kadar önemli değil mi? Ya da zor desem daha doğru. Her iki taraf aynı dili konuşsa da sekiz insanın anlaşamaması.Bu durumda savaşı bir tarafa bırakamayız, savaş yüzünden birlikte saklanmak zorunda oldukları için böyleler. ( insan birarda anlaşmaları da zor tabi. Anne'nin, annesi,babası,Peter ve diğerleriyle ilişkileri bir yana, Anne'nin bazı düşünceleri, duyguları beni şaşırttı. 14 yaşında biri olarak yaşadığı durum düşüncelerine bilgelik katmış.
''Crying can bring relief, as long as you don't cry alone.''
''You can be lonely when you're loved by many people since, you're still not anybody's 'one and only'.''
Daha bir sürü notum var da bazıları uzun. Günlüğü okurken, günlüğün son sayfası olduğunu bilerek okurken tuhaf duygular hissettim. Çünkü biteceğini biliyordum (!). Merak ettiğim acaba günlüğünün son sayfasını yazarken Anne de böyle birşey hissetmiş miydi???
