Düşmanın attığı taştan ziyâde dostun attığı gül daha çok incitirmiş.
“Bizi düşmanın attığı taş değil dostun attığı gül yaralar.”
Anlam veremez insanlar taşa ağlamayıp atılan güle ağlamasına!
Şöyle cevap verir Hallac-ı Mansur; “Taş atanlar avam takımı, bilmiyorlar, halden anlamazlar. Onların taşı bizi incitmez ama halden anlayan bir dostun attığı gül bile bizi incitti, canımızı acıttı.”
Ne demişti sözü yormayan adam; “Gönül derin küser yarasına yara açana.”...
(Dostun Gülü)
Bizi düşmânın attığı taş değil
dostun attığı "gül" yaralar.
Hallâc-ı Mansûr (k.s)
Hallac-ı Mansur
Bizi Düşmanın Attığı Taş Değil Dostun Attığı Gül Yaralar
İnsanlar aslında hayat tecrübeleri arttıkça kendilerini üzmeye, mâni olmaya çalışanlara pek aldırmazlar da, kendisinin çok değer verdiği, sevdiği ve onun da kendisine değer verdiğini zannettiği kişilerin en küçük yanlışı, bir cümlesi, bir davranışı ya da ters bir bakışları karşısında yıkıĺırlar, mahvolurlar ...
KK
Yusuf Hayaloğlu\\
youtu.be/-2NqjMBUV_c
Kim susturabilir bizim türkümüzü kim
Biz ki bu hasreti semahların seyrinden alıp gelmişiz
Biz ki onu sitemkar anaların kirpiğinden derlemişiz
Süzülsün de acının derin izler bıraktığı gül yanaklardan
Yere dökülsün istememişiz
Bizim türkümüzü rüzgar söyler her gece
Ay vurdukça parıldar gün doğdukça hız