Sabitlenmiş gönderi
bir ormanda yol ikiye ayrıldı, ve ben –
ben gittim daha az geçilmişinden, ve bütün farkı yaratan bu oldu işte.
Robert Frost
Sabırlı ol hanım kız, eğer davan haklı bir davaysa, ki öyle olduğuna inanıyorum, Tanrı o beyi biz yanına gidinceye kadar yaşatır.
Benim öfkemden değil, kendi suskunkuğundan korkman gerekir. Konuş.
Okur Takip Önerileri
Bir anı bir başkasını itip yok edecekse, sisten çıkıp gelmesinin ne yararı olabilir?
Madem ki ölümlüyüz, en azından bu dünyada var olduğumuz sürece Tanrı'nın gözünde parlayalım.
Bir insanın gönlünde gerçekten ne yattığını görmek zor değil midir?
Herhangi bir şey Tanrı'nın zihninde yer almıyorsa ölümlü insanların zihninde kalabilmesi ihtimali var mıdır?
Yara kapandıktan sonra merak eden de olmayacak.
Hafızalarını bu kadar zayıflatan şey utanç mı yoksa sadece korku mu?
Herkesin daha dünkü, evvelsi günkü olayları, insanları unutması çok garip. Sanki bir hastalığa yakalanmış gibiyiz hepimiz.
Tanrı'nın her zaman yanımızda yürümeye söz vermiş olduğunu hiç duymamışlar sanki.
Yürürken sürekli duyulan gümbürtüdür neşe.
Her şey iç içe geçmiştir: evler, ormanlar, anıtlar, uçurumlar...
Yürüyen kraldır, dünya da onun krallığı.