acısını çok çektim bir zamanlar –
gururun ve gücün umudunu
bana yeniden vermeye kalksalar
asla istemezdim bunu.
gurur, ne işim var şimdi seninle
benim için kadehe doldurduğun
zehrini bir başka mirasçına sun –
ruhum, sen kendini üzme!
güç mü dedim? Evet! Öyle sanırım
onlar düştü, çoktan çekip gittiler
giderlerse gitsinler ne yapalım –
zaten gençlik hayaliydiler.
tek lüksü kitaplardı.
"Hislerim söz konusuysa asla iflah olmayacağımı biliyorum."
umudun umutsuzluğunu duymamak elimden gelmiyordu...
Sayfa 16 - can klasikKitabı okuyor
İnsanlığı en çok hüzne boğan evrensel acı ne olabilir diye sordum kendime. Cevabım “ölüm ” oldu.
ne gam! Bu dünyada nasibim olan
pay dünyanın en küçük payıymış,
bir dakkalık nefretle unutulan
o sevda yıllarıymış!
terkedilmişler bile benden mutlu
diye yakınmıyorum güzelim,
beni asıl üzen, senin üzülmen
yazgıma şu gelip geçici benim.
nehirlerin en güzeli o zaman
benzer o güzele hayran kalana,
akan sularında olduğu gibi
yürekte de imgesi kalır, derin –
ışığında titreyen bir yürekte
senin ruhu arayan gözlerinin.
olmadım çocukluğumdan beri
başkalarının olduğu gibi –
görmedim dünyayı, nesneleri
başkalarının gördüğü gibi –
kandırmadı hüznümü, tutkuları
aynı ortak pınarların suları
aynı zevki duymadı yüreğim
aynı şevkle uyanmadı yüreğim –
sevdiğim her şeyi yalnız sevdim –
helen, güzelliğin benim için
eski çağın Nicea kadırgalarıdır,
üstünde burcu burcu kokan bir denizin.
oturabilseydim ben de
israfil'in oturduğu yerde
ve o benim yerimde olsaydı eğer,
böyle yabani, güzel şarkı söyleyemezdi
ölümlü ezgilerle
onunkinden daha yiğit bir nota
yükselirdi göklere benim lirimden.
eskiden çınlattığı o kapıdan, bak,
artık tek ses bile çıkartamayacak;
günah çocuğu, garibim, düşünüp ürperecek
içeride inleyen bir ölü var diyecek.