Öncelikle merhabalar bir çoğunuz beni tanıyor benim nasıl biri olduğunu biliyor bu buzdağının görünen yüzü tabi birde görünmeyen yüzü var şimdi onları anlatacam 12 yaşında babamı kaybettim ben hayatın acı yüzü ile 2. Kez yeniden karşı karşıya geldik çok zor bir şeydi benim için babamı kaybetmek çok yıpranmıştım geceleri sessizce ağladım bir çok kez babamım iş yerine her baktığımda gözlerim doluyor du ama hayatın bir çok yerinde böyle vedalar sizin karşınıza çok gelecek ben hayatımda çok veda ettim veda etmek nedir en iyi bilirim her neyse şimdi duygu sömürüsü yapıyor diyenler olur geçelim bu kısmı öbür kısım kişiliğim bir çocuğunuz benim iyi biri olduğumu sanıyor ama ben sandığınız kadar iyi biri değilim geçmişte yaptığım hatalardan dolayı geleceğimi kaybettim ben dostlarımı kaybettim sevdiğim kızı kaybettim sonra dışlandım hemde bir çok kez dışlandım bunların tek sebebi benim ve bu hatalar benim peşimi hiç bırakmayacak nereye gidersem gideyim ben hep yalnız olduğumu his edecem yaptığım hatalardan dolayı hayat çok garip kimine çok zor kimine çok kolay benim için hayat yeri geldi kolay oldu yeri geldi zor oldu yeri geldi babamım mezarının başında ağladım yeri geldi gönül verdiğim Fenerbahçe maç kazandı yeri geldi sevdiğim kızdan ayrılırdım yeri geldi mutlu bir haber aldım işte hayat böyledir yeri gelir sizi üzer yeri gelir mutlu eder siz benim gibi yalnız kalacak hatalar yapmayın sevin sevilin bende sevildim tabikide ama hiç bir zaman o verdikleri sevgiye layık olmadım hiç bir zaman sevilmeyi hak etmedim ne sevmeyi bildim ne de sevilmeyi özür dilerim böyle biri olduğum için hakkınızı helal edin.
Düşmekse düştüm kalkmaksa kalktım. Gerektiğinde bi tokat atıp kendime, acıyla uyandım. Ellerim bomboş kaldı, yalnızlığa uzandım. Her şey, herkes beni terk etti. Ben ise ne yaparsam yapayım geçmişim benimle geldi. Ben kaçtım, kaçtıkça kovalandım. Şehrimden uzaklaştım, sevdiklerimi, küçüklüğümü ardımda bıraktım. Yine de ben yüreğimdeki sızıyı dolduramadım. Kulaklarımda sessiz bir çınlama yankılandı, her gece şu garip gönlümü efkar bastı. Dindirdim, kendime geldim, güldüm, sıcak bir tebessümle mutlu oldum ama ben kendimi kaybettim. Açtığım her yeni sayfada sayfalarım koparıldı, ben defter yaptım ama hepsi yakıldı. Eylül, Ekim, Kasım... Benim aylarım yıllara karıştı ben geçmişe karışamadım. Ben ki geçmişimi anlatırken sesim çatallaşır, küçük bir yavru köpek gibi titremeye başlardım. Şimdi ise tepkisiz bi duvar gibi donuk bakıyorum. Özür dilemek istiyorum, en çok kendimden. Hayatımın sürekli beni ötelediği ve benim hayata yetişemediğim için hayattan bile özür dilemek istiyorum. Daima içimden geçeni anlattığım, nazik olmak için süslü cümleler ya da doğrulardan kaçmak için beyaz yalanlar kurduğum için. Kendimi yarı yolda bırakıp insanları kendime hayran ettiğim ve her gece yalnız ruhumla baş başa kaldığımda, kalbimdeki atışları dinlerken duyduğum bir yağmur sesinin içime doldurduğu huzur duygusunu tadarken bile hayatımın önüme sunduğu göz yaşlarımı geride bırakamadığım serzeniş duygularımdan özür dilemek istiyorum. Ben dürüstlükle incittiğim her kalbi inşa ettim ama kırdığım kalbimi baştan yaratamadım, yaratamadım...
'Madamel
