Çaresizlik, öteki olmak, yetememek… Sanırsam bu gerçek, Japonya’yı aşmış. Tüm dünyayı kaplamış bu duygular. Her birimizin mücadele ettiği bir alan olmuş. Yalnızlık, en başa çıkılamayanı. Tek başınasın her duygunla, her çaresizliğinle. Kime ne senin çabandan. İşe yaramıyorsan değersizsin. Birine bir fayda sağlamıyorsan bir hiçsin. Başkasının emeğinden beslenen bir parazitsin. Peki ama asıl bu sistem bize yapışmadı mı? Bizim emeğimize değer biçip bizi sömürmedi mi? Bizim tüm çabamızı, tüm benliğimizi, ruhumuzu, kalbimizi, her şeyimizi istemedi mi? Bana kendini sat demedi mi? Benim emeğim üzerinden beslenmedi mi? Ben olmazsam bir hiç olduğunu unuttu. Gerçek parazit kim onu unuttu. Çünkü asıl sorun bir başkasının evinde yaşamak zorunda kalan kadında değil. Onu bu duruma düşüren her şeyde.