İslam bir tepkiden doğmuyor.O, hiçbir tezin antitezi veya tezle antitezin buluşmasının sentezi değildir. O sadece kendine ait, kendine mahsus doğruların sahibidir.

Doğru, herkes kendi günahının, kendi yanlışının kefaretine şahsen katlanır. Fakat başkasının hatasında kendi amelinin aksaklığını görmek, başkasının hatalı davranışına kendi hatasının yol açtığını hissetmek, bir kavrayış olgunluğunu, bilinç yüksekliğini gerektirir.

Müslümanca yaşamak her şeyden önce kendi iç oluşumunu tamamlamaya bağ­lıdır.

Kanaat hissinden mahrum bulunan insan, ister istemez rızk kaygısına düşer.

Şakıyk,İbrahim Ethem'e sorar:
-Geçim noktasında siz ne yaparsınız?
İbrahim Ethem cevap verir:
-Bulunca şükrederiz bulmayınca sabrederiz. Şakiyk :
-Horasanın köpekleri de böyle yapar, der.
İbrahim Ethem: Ya siz ne yaparsınız?
Şakiyk:
-Bulunca dağıtırız bulamayınca şükrederiz...

Oysa insan, “insan“ kaldıkça güzeldir.

Eskiden eğitimin başlangıcında insanlara susması öğütlenirmiş: lüzumsuz konuşmamak, kelime israf etmemek... Öyle ki, anlayamadığı sözleri bile hemen sormaması, beklemesi, ilkin anlayamadığı şeylerin üzerinde kendi kendine düşünmesi salık verilirmiş.