"Benim burada ne işim var?" diye düşündüğünüz oldu mu hiç? Bir labirentin içindeymişsiniz ve kaybolduğunuzdan eminmişsiniz de, her bir dönemeci kendiniz yarattığınız için bu tamamıyla sizin suçunuzmuş gibi hissettiğiniz? Üstelik dışarı çıkmanızı sağlayacak birçok yol olduğunu da biliyorsunuz çünkü labirentten çıkmayı başarmış, dışarıda gülüşüp oynayan insanların seslerini duyuyorsunuz. Çalı çitlerin arasından arada bir görüyorsunuz onları. Yaprakların arasından gelip geçen şekiller halinde. Öyle mutlu görünüyorlar ki onlara değil, bu işi onlar gibi yapamadığınız İçin kendinize kızgınsınız. Oldu mu hiç? Yoksa bu labirentte kalan bir tek ben miyim?
Not: Kedim öldü de.
Erkekler böyledir işte! Ağaçlara bakarken önlerindeki ormanı görmezler
Okur Takip Önerileri
"Psikolojiyi psikologlara bırakmak gerek. Günümüzün en önemli sorunu herkesin kendini amatör bir psikolog olarak görmesi."
"İnsanlar her şeyi yapabilir, canım. Çok acı ve korkunç ama yapabilirler."
Gerçi her anlatılan hikâyenin gerçek olan bir tarafı vardır ama hepsi o kadar işte...
O çok içine dönük biri, ama biliyormusunuz ki, sakin sular çok derin olur.
Nelerin ilgimi çektiğini tam olarak bilemeyebilirim ama nelerin çekmediğinden kesinlikle eminim.
Korku bir mahzende giderken kapının kapanacağını düşünerek endişelenmekti. Umutsuzlukta o kapının kapanıp üstüne birden kitlenmesi demekti.
Bazen öğrenmenin tek yolu 'yaşamaktır'.
Kalmanın mümkün olduğunu hissetsem, kalırdım. Ama hissetmiyorum. Bu yüzden kalamam.
Her kitap yaşamış olabileceğin başka bir hayatı yaşama şansını sunar sana.
Hayatı anlamak zorunda değilsin. Yaşaman yeterli.
Kütüphane dışarıdan kaçıp uygarlığa sığındığı bir yer gibiydi.