Birisiyle baş başayken bir sorunum yoktur,herkes gibiyimdir ben de.Fakat topluluk içinde neşesiz,utangaç biri olup çıkıyorum...ve aklıma eseni söylüyorum.Yine de çoğundan daha dürüst ve soyluyumdur.
Sayfa 52Kitabı okudu
Çok okurum ama kitap seçmesini beceremem.Belki de bana hiç gereği olmayan şeyler okuyorum.Oysa yaşadığım sürece hep bir şeyler öğrenmek arzusuyla dolu içim.Saçlarım ağardı,yaşlı adam sayılabilirim artık.Ama bildiğim ne kadar az şey var.ah!Ne kadar az!Yine de,bana öyle geliyor ki en temel,en gerçek olan şeyi biliyorum,iyice biliyorum hem de.Bizler mutluluk için mutluluk diye bir şeyin olmadığını,olması gerekmediğini ve olmayacağını size kanıtlayabilmeyi ne kadar isterdim...Bizim yapmamız gereken biricik şey,çalışmak,sadece çalışmaktır.Mutluluk ise bizden çok sonraki kuşaklardan torunlarımızın nasibidir
Sayfa 44Kitabı okudu
...ama o zorlu ,o gizem ve mutluluk dolu yaşam hep aynı kalacak.Ve bin yıl sonra insanoğlu,tıpkı şimdiki gibi, "Off,yaşam ne güç!"diye inleyecek ve bununla birlikte yine tıpkı şimdiki gibi ölümden korkacak,ölmek istemeyecektir.
Sayfa 44Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Burada herkesi tanırsın,herkes seni tanır.Ama yine de yabancısın...Yabancı...Ve yapayalnız...
Sayfa 37Kitabı okudu
Doğa aşk için yaratmış insanoğlunu.
Sayfa 29Kitabı okudu
Çalışmak gerek çalışmak...Çalışmanın ne olduğunu bilmediğimiz için yaşam böyle iç karartıcı görünüyor bize.Bizler emek harcamayı hor gören insanların çocuklarıyız.
Sayfa 27Kitabı okudu
İçimde korkunç bir yaşama,mücadele etme,çalışma susuzluğu var...Ve bu susuzluk,ruhumda,size olan aşkımla kaynayıp bütünleşti.İrina,sanki inat olsun diye,öylesine güzelsiniz ki siz de...Ve yaşam öylesine güzel görünüyor ki bana...
Sayfa 27Kitabı okudu
"bu dünyada herkes bir şey olmaya çalışırken sen hiç ol. menzilin yokluk olsun. insanın çömlekten farkı olmamalı.
nasıl ki çömleği tutan dışındaki biçimi değil, içindeki boşluk ise, insanı ayakta tutan da benlik değil, hiçlik bilincidir."
-Şems-i Tebrizî
"Ölü olduğu sanılan ama toprağın altındaki tabutundan bağırıp çağırarak ve yanlarına vurarak uyanan bir kadın gibi hissediyordu kendini ancak toprağın üzerindeki hiç kimse onu duymuyordu, kadınlar ve erkekler üzerinden geçip gidiyor ve sesi toprağın altında kaybolup gidiyordu."
"Dışarıda rüzgâr onunla alay eder ve buradaki siyah gölgeler yüreğini doldururken, ölüm saatini beklemek, ölmekten daha beterdi."
"Uyanmak bile tek başına acıtıcıydı.
Düşsüz geçen kapkara geceden sonra."
"Biraz daha uyuyup tüm bu saçmalıkları unutsam nasıl olur?"
Sayfa 10
