Mustafa Ulusoy benim sevdiğim bir yazar. Okurken keyif alıyorum.
Hem kisinin kendini tanımasına yardımcı oluyor hem sık sık Allah'ı andığı için unuttuğum bazı şeyleri hatırlatıyor bana. Ölümün yanı başımızda olduğunu, her şerde bir hayır olduğunu, Alemlerin Rabbini sık sık dile getiriyor.
Bu benim için güzel bir sey.
Bu kitapta çok fazla Risale'den alıntı yapmis. Bunu sevmedim ben. Bazılarını açıklamış, bazıları da hiç açıklamamış. Anlamını bilmediğim, çok eskilerde kalan kelimelere de yer vermiş. Bence gerek yok böyle şeylere.
Kitapta geçen vakalar kendi kurguları anladigim kadarıyla. Okurken keske devami olsa bu vakanın dediğim oldu.
Ppffff. Bu kadar. Iyi geceler.
Başkalarına karşı içi öfkeyle dolu da kendine karşı tutumu merhametli mi? Kendisi de bir hata mı yaptı, sanki hatadan müteşekkilmiş gibi yerin dibine sokuyor kendini. Ona kendini kabul ettirmek de çok zor.
Ya Rab! Ben hangi bir mümine onu üzecek ve gönlüne ağır gelecek bir söz söylemişsem; kıyamet gününde o sözü onun için sana kurabiyet eyle; yani o sözden müteessir olduğu kadar onu sana yaklaştır.