yaşanan her şey zamanla soluyordu.
öyle bir soluyordu ki belli belirsiz bir iz bırakıyordu arkasında.
insan bu ize bakıyor ama yaşandığından emin olamıyordu.
hayatın böyle bir özelliği vardı.
..ölümü anlamlandıramayan, kalbinde,ruhunda,vicdanında bir yere oturtamayan insan daima bir korku,kuşku,kaygı hissediyor,ruhunda sürekli bir azap duyuyor..
gerçek özgürlük,her türlü boyunduruktan kurtulmayı gerektirir. gerçek mutluluk ise diri bir hayat yaşatacak,imar üzere bir ömür geçirtecek hakikate ulaşmakla mümkün olur.