varoluşun tek dayanağı umut galiba. insan en çok umudu tükendiğinde yaklaşıyor ölüme ve sonra nefes alan bir toprak parçasına dönüşüyor. nefes de öyle kolayca ciğerlerini doldurmakla değil, göğsünün üstündeki kayalarla, dağlarla almaya çalıştığın dar bir nefes, sıkışık bir nefes, ölmemek için bir nefes. Allahım ölüyorum.
rabbim lütfen bunu sevgilime ve kanserli umuduma bellet
trenler öter kuşlar gider
puslu bir gelecek düşer fotoğraflara
bir kitap vururken bir gezegeni
zamanın silahına yerleşir gelişi güzel zamirler
öfkeliyim, öfkeleneceksiniz, öfkeli.
rabbim sen sabrı tüm azalarıma ellet
o beni yeni bırakmıştı
şiir vardı
ötesi bir salıncakta
saklambaç oynamaktı
rabbim, şu kalbimi biraz genişlet..